সৃষ্টিৰ আঁৰত
‘মই যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ পণ লৈছোঁ’ য’ত মোৰ ডুখৰীয়া বাস্তৱ জীৱনৰ কিয়দংশ শব্দ আকাৰে ভুমুকি মাৰিছে।
‘এই আত্মকথা’ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ আগৰ পৰাই মোৰ এটা পুৰণি শাৰীৰিক কষ্টই উক দিলে। এই শাৰীৰিক কষ্টৰ কাৰণে মই তলপেট কৰি শুই থাকিবলগীয়া হ’ল প্ৰতিপল। মই নবহাকৈ তলপেট কৰি হাতৰ কিলাকুটি দুটাত ভৰ দিয়ে শাৰীৰিক পীড়াক একাষৰীয়াকৈ থৈ মোৰ তেনেই অপৈণত লিখনীত অসন্তুষ্ট হৈ মন-মগজুত পোত খাই থকা দ-খাৱৈটোত কলমৰ অবৰ্ণনীয় কৰ্ষণক অন্ত পেলাই তিনিমাহ পোন্ধৰদিনত সমাপ্ত কৰিলোঁ।
‘মই যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ পণ লৈছোঁ’ৰ কিছু চৰিত্ৰৰ নাম সলনি কৰা হৈছে।
উপলব্ধিৰ পুঙ্খানুপুঙ্খ পৰ্যবেক্ষণৰ হুবহু উপস্থাপন কৰিব পাৰিছোঁনে নাই তাত সন্দেহৰ আঁচোৰ আছে। বৰ্ণসজ্জাতো সীমিত জ্ঞানৰ প্ৰকাশ ফুটি উঠাটো পাঠকৰ দৃষ্টিত সহজে অনুমেয় হ’ব।
আত্মকথাখনি লিখাৰ আৰম্ভণিৰ পৰা মাৰ প্ৰতিপলৰ প্ৰেৰণাদায়ক কথাখিনি এটা এটা খণ্ড শেষ কৰাত আশীৰ্বাদ হিচাপে প্ৰযোজ্য হৈছে। প্ৰতিক্ষণতে উনুকিয়াই থকা জ্যোতি বা, মালা, কৰবী আৰু ৰ’জৰ অনুপ্ৰেৰণা, আগ্ৰহৰ পৰশ লেখাৰ পাতে পাতে।
কিতাপখন লিখি থকা সময়ত মোৰ অতি মৰমৰ ভাগিন চ’না, পল, প্ৰিন্সে মৰম সনা মাতেৰে সুধি থকা “মাহী কেই পেজ্ হ’ল” বাক্যশাৰীয়েও মোক এটা পেজ্ আগবঢ়াত প্ৰেৰণা যোগাইছিল।
সঁচাকৈ, ক’বলৈ গ’লে প্ৰতিটো লিখনীতে উৎসাহ, উদ্গনি যোগাই অহা মোৰ চতুৰ্দিশে আগুৰি থকা শ্ৰদ্ধাৰ অগ্ৰজসকলৰ আশীৰ্বাদ আৰু শুভাকাংক্ষী সকলৰ অনুপ্ৰেৰণা প্ৰতিটো পৃষ্ঠাতে আছে। চিৰকৃতজ্ঞ মই সমূহ সুধীজনৰ।
জীৱনবৈচিত্ৰৰ ঠেক সীমাৰ অনভিজ্ঞ পথাৰখনৰ ফচল ‘মই যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ পণ লৈছোঁ’ পাঠকৰ হাতত তুলি দিলোঁ।
গ্ৰন্থখনে যদি পাঠকৰ সহৃদয় আথাউনিত তিলমাত্ৰও স্পৰ্শ কৰে সেয়ে মোৰ কাৰণে হৈ ৰ’ৱ সঞ্জীৱনী সুধা..
—জোৱলা
