এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[১৪]
কালিদাসৰ:—
“শৰীৰমাদ্যং খলু ধৰ্ম সাধনম্”
যাঞ্ছা মেঘো বৰমধিগুণে নাধমে নদ্ধকামা
নীচৈৰ্গচ্ছত্যুপৰিচ দশা চক্ৰনেমি ক্ৰমেণ”॥
ভৱভূতিৰ “লোকত্তৰাণাঃ চেতাংসি কোনু বিজ্ঞাতুৰ্মহতি” প্ৰভৃতি কথাবিলাক এই ধৰণৰ। এইবিলাকে সমূহ মানৱৰ মনৰ সত্য ভাৱ ঐটাক সুন্দৰ আৰু সহজ ভাষাত প্ৰকাশ কৰে; আৰু সেইদেখি সকলোৰে আদৰণীয় হয়। শঙ্কৰদেৱ এই বিষয়তো কম কুশল নহয়। কীৰ্ত্তনৰ পৰা তাৰ উদাহৰণ অনেক দিব পাৰি। যেনে:—
| ১। | পূৰ্ণ নুহি যত যজ্ঞৰ অঙ্গ! হৰি নামে কৰে সবে সুসাঙ্গ॥ [পাষণ্ড মৰ্দন। |
| ২। | “বৰুণৰ পাশে বান্ধি থৈয়া কত কাল। আপুনি বয়স হৈলে বুদ্ধি হৈবে ভাল॥” [প্ৰহলাদ চৰিত্ৰ] |
| ৩। | “দ্বেষ কৰি শিশুপালে লভিলা মুকুতি। বুদ্ধিক নেপোসে মহৌষধিৰ শকতি॥ [ৰাসক্ৰীড়া] |
| ৪। | “দেখন্তে শুনন্তে সদা হেলা হোৱে মতি। জানিয়ো গৃহতে থাকি কৰিয়ো ভকতি॥” [ঐ] |
| ৫। | “পৰম ঈশ্বৰে কৰে অকৰ্ম। তেজস্বিত কিছু নাহি অধৰ্ম॥ সৰ্বভক্ষ বহি সবাকো শোষে। তথাপিতো কিছু নোছোৱে দোষ।” [ঐ] |
