এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৭
প্ৰথম বিৰচন
ভকতিৰ প্ৰসাদত মিলে মহাভাগ।
নাহি তাৰা সবৰো কাহাতো অনুৰাগ॥
ভকতিৰ সাধ্য জ্ঞান বৈৰাগ্যৰ বলে।
নাহি কিছু সাৰ মিছা দেখন্ত সকলে॥১২৭॥
বুলিবা ভক্তিত যেবে গুচে সবে ভয়।
কি হেতু কৃষ্ণক ভেবে সবে নভজয়॥
শুনিয়ো ইহাৰ কহো উত্তৰ সম্প্ৰতি।
পৰম বিষয়ী যত লোক গৃহবৰ্ত্তী॥১২৮॥
ইন্দ্ৰিয়ৰ সুখে যাৰ সদা আসকতি।
কদাচিতো কৃষ্ণত নোপজে তাৰ মতি॥
গুৰু উপদেশত বা আপোনাত হন্তে।
নপাইবেক বোধ অন্যোঅন্যে বিচাৰন্তে॥১২৯॥
নাহি ইন্দ্ৰিয়ৰ উপৰতি বিষয়ত।
চোবোৱাকে চোবাই ফুৰে ঘোৰ সংসাৰত॥
হোৱে অন্ধ ভাৰ্য্যা পুত্ৰ ধনৰ আক্ৰোশে।
নভজে কৃষ্ণক বিষয়ৰ সঙ্গ দোষে॥১৩০॥
বুলিবা পৰমানন্দ কৃষ্ণৰ মুৰুতি।
নভজে তাহাক সবে কমন যুগুতি॥
শুনিয়োক স্থিৰ চিত্তে ইহাৰ নিৰ্ণয়।
অজ্ঞানত থাকিয়া কৃষ্ণক নভজয়॥১৩১॥
কৃষ্ণেসে ভৈলন্ত মাত্ৰ যাৰ প্ৰয়োজন।
তাৰেসে কেবলে প্ৰাপ্য প্ৰভু নাৰায়ণ॥
