এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৩
প্ৰথম বিৰচন
কেৱলে নিৰ্ভয় এক ঈশ্বৰ মুৰাৰি।
কাল মায়৷ আদি সমস্তৰে অধিকাৰী॥
আত্মলাভ বিনে সুখ আন নমানন্ত।
সৰ্ব্ব ভাৱে ভয়াতুৰ জনক ৰাখন্ত॥১০৫॥
জানিয়া তাহান দুই অভয় চৰণে।
হৈয়োক শৰণাপন্ন কায় বাক্য মনে॥
সত কুলে জন্ম তান তুষ্টৰ কাৰণ।
নোহে শুনা কহো হনুমন্তৰ বচন॥১০৬॥
কিম্পুৰুষ বৰিষত ৰামক উপাসি।
আছন্ত সবাতে কন্ত ভকতি প্ৰকাশি॥
শুনা সৰ্ব্বজনে কথা কহো সাৰ তত্ত্ব।
সুৰাস্থৰ নৰ আন লোক আছে যত॥১০৭॥
তাহাৰ মাজত যিটো হৰিক ভজয়।
সি সি মহাজনে তান তোষক পাৱয়॥
পৰম কৃতজ্ঞ ৰাম প্ৰভু ভগৱন্ত।
অল্প ভজনতে কৰে বহু মান্যৱন্ত॥১০৮॥
অযোধ্যা নিবাসী জীৱ জন্তু সমস্তক।
নিলা অতি কৌতুকে সবাকো বৈকুণ্ঠক॥
অল্প সেৱা মাত্ৰে যেন কৰে বহু মান।
আপোনাতে দৃষ্টান্ত দেখাওঁ বিদ্যমান॥১০৯॥
নুহিকো উত্তম জন্ম আকৃতি সুন্দৰ।
বাক্যৰো চাতুৰী নাহি বুদ্ধিও বিস্তৰ॥
