নিবেদন।
ভগৱন্তৰ কৃপাত আৰু গুৰুৰ অনুগ্ৰহত মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰ- দেৱৰ খোজ বিচাৰি এই পুথি খনি কাৰ্ত্তনৰ আহিৰে ৰচনা কৰা হ’ল। অসমীয়া ভাষাত ইয়াৰ পদ বা গদ্য ভাঙ্গনি আজিলৈকে বিচাৰি নোপোৱাত এই কাম আগ বঢ়া হৈছে। কোৱা বাহুল্য যে ৰচক বয়সত ভৰ ডেকা, আৰু দেখাত অতি বৃদ্ধ হলেও কাপত তেনেই কেচুৱা। কবি ৰাজ্যৰ ফুলনিত যেনিবা ফুলে নদন বদন হৈ আছে, পাকৈত মালীয়েহে সুগন্ধি মন-মোহা ফুল ছিগি আনি মালা গাঁথিব পাৰে, ছিগি অনা দূৰৰ কথা,—তলসৰা ফুল বুটলি আনোতেও ৰচকৰ তেনেই কণা লাগে। গঙ্গা সাগৰৰ পানী যেনিবা অতি পবিত্ৰ, এৰাঁ টেকেলিত আনি নো (লোককবিলোৱাৰ কথাকে নকওঁ) সাঁচি ৰাখি পিয়াহ গুচাব পাৰিনে? দুৰ্ভগীয়া ৰচকৰো ঠিক তেনে কথা। হেপাহটো বৰ ডাঙ্গৰ—অচিন্ত্য—অব্যক্ত নিৰ্গুণ বিৰাট পুৰুষৰ গুণানুকীৰ্ত্তন কৰা। কামত হৈ উঠিলেহে হয়। যি হ’ক ঘৰৰ মূধালৈ দলিটো মাৰিলেহে যদি পানী পচাত পৰে গৈ, তাকে চাই হৰিয়ে যি কৰে।
সুধী বৈষ্ণব পাঠক বৃন্দৰ ওচৰত ভাব ভাষা বিষয়ে যি নিবেদন কৰিব লগীয়া তাক আগতেই কৰা হৈছে। তথাপি দুনাই সকলো ত্ৰুটি ক্ষমা মাগি কওঁ যে, হাঁহে পতান এৰি ধান আৰু পানী এৰি গাখীৰ খোৱাৰ দৰে দোষ ভাগ এৰি ইয়াত যি খিনি সাৰ পাষ, তাকেই গ্ৰহণ কৰিলে পৰম কৃতাৰ্থ হম।
পাণ্ডৱ-গীতাৰ যি খিনি আসোঁৱাহ দেখা গৈছে, তাক পাতনিত
