অদমনীয় মানসিক শক্তিৰে শাৰীৰিক যন্ত্ৰণাক জয় কৰি জীৱনৰ জয়গান গাবলৈ লোৱা নগাঁওৰ কুজাৰবড়িৰ জোৱলা বৰাক দুবছৰমান আগতে প্ৰথম লগ পাইছিলো। শাৰীৰিক অসুস্থতাৰ বাবে খোজকাঢ়িবলৈ অপৰাগ জোৱলাই এদিন কৈছিল “মামা, খোজকাঢ়িব নোৱাৰিলেও মই মনেৰেই গোটেই বিশ্ব বিচৰণ কৰি ফুৰো। এতিয়া কিতাপেই মোৰ সংগী।” সঁচাকৈ, কিতাপৰ এটি এটি আখৰ এটি এটি জোনাকী পৰুৱাৰ দৰে ৷ এন্ধাৰত পোহৰৰ বাট দেখুৱায়। প্ৰথম লগ পোৱাৰ দিনটোতে জোৱলাৰ কবিতা পঢ়ি সযতনে আঁকি থৈ দিয়া ছবিবোৰ চাই অভিভূত হৈছিলো। ইমান সুন্দৰকৈ ছবি আঁকিবলৈ ক’ত শিকিছিলা বুলি সোধাত জোৱলাই কৈছিল -“মই ছবি অঁকা শিকিবলৈ সুবিধাই নাপালো। নিজে নিজে ছবি আঁকিবলৈ চেষ্টা কৰিছো। ছবি অঁকা শিকিবলৈ নোপোৱাৰ দুঃখে মোক আজিও আমনি কৰে।” জোৱলাক দেখিলে শৰীৰৰ যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ অদ্যম হেপাঁহৰ প্ৰতিচ্ছবি ফুটি উঠে। জোৱলা আজি হেজাৰজনৰ প্ৰেৰণাৰ প্ৰতীক। যিয়েই এবাৰ জোৱলাক লগ পাইছে তেওঁ আন এজনক এনেদৰে কবই “সাহিত্য, কলা-সংস্কৃতিৰ সাধনাত ব্ৰতী হোৱা, চকুলোৰে নহয়, হাঁহিৰে জীৱন জুখিবলৈ শিকা।” জোৱলাৰ কবিতাই সকলোৰে হৃদয় পৰশিবলৈ সক্ষম হওঁক - তাকেই মনে প্ৰাণে কামনা কৰিলো।
ডাঃ অঞ্জনজ্যোতি চৌধুৰী
