পৃষ্ঠা:বব্ৰুবাহ পৰ্ব্ব.pdf/৮৯

৭৩

বব্ৰুবাহ পৰ্ব্ব

ডালিম্বৰ পাঞ্চ পুষ্প থৈবা একথান।
যদি পুষ্প ভস্ম হোৱে বিনা অগ্নিদান॥৩৬১
আসিয়োক বাই যে বাৰীক লাগি যাওঁ।
জীৱন মৰণ স্বামী জিজ্ঞাসিয়া চাওঁ॥
উলুপীৰ বচনে দুইহানো গৈলা বাৰী।
চাহিলা মঙ্গল পুষ্প পাঞ্চগোটা পাৰি॥৩৬২
বিনা অগ্নিদানে পাঞ্চ পুষ্প ভৈলা চাই।
ঘোৰ ৰাৱে কান্দে দুই দুইহান্তক চাই॥
এবেসে জানিলো যে প্ৰভুৰ মৃত্যু ভৈলা।
এহি বুলি হাতে সূতা আমডালি লৈলা॥৩৬৩
চুলি মেলি কান্দি কান্দি দুয়ো নাৰী যায়।
পাচত নৃপতি যান্ত উলটি নাচায়॥
আন নৰ-নাৰী কান্দি কান্দি যান্ত পাচে।
অৰ্জ্জুনৰ শৱ যি থানত পৰি আছে॥৩৬৪
অৰ্জ্জুনৰ গাণ্ডি মুণ্ড দেখে আছে পৰি।
প্ৰাণনাথ বুলিয়া কান্দয় লুটি পাৰি॥
কোন দোষ দেখি প্ৰভু নামাতা আমাক।
লগতে আমাকো নিয়া বুলি পাৰে ডাক॥৩৬৫
তোমাৰ চৰণে প্ৰভু বৰ লাগো আমি।
জন্মে জন্মে আমাৰ তুমিসে হৈবা স্বামী ॥
ভাৰ্য্যা নোবোলাহা প্ৰভু পুত্ৰৰ কাৰণে।
দাসী হুয়া থাকিবোহো তোমাৰ চৰণে॥৩৬৬