পণ্ডিত বাবু
জয়ৰাম— (হাত মোহাৰি) এনে কথাও কয়নে দেউতাই।
ছব-ইন্সপেক্টৰ— পাচে তোমাক চাকৰী লাগে নহয়নে। সম্প্ৰতি কছাৰী মহললৈ যোৱা। বঢ়িয়া ঠাই, তাত দৰমহাও অলপ বেছি! দহ টকাকৈ পাবা। যাবানে?
জয়ৰাম— বন্দীৰ ঘৰৰ ফালে কোনো নাই দেউতা; অকল মাতৃ গৰাকী। তাক পোহ-পাল—
ছব-ইন্সপেক্টৰ— তেনেহলে কাম নাই জানিছা। তোমালোক প্ৰত্যেকৰে ঘৰে ঘৰে একোখন স্কুল পাতি দিওঁ ক’ৰ পৰা? ওচৰত কাম নাই, কিছুদিন ৰোৱা। যদি খালি হয় দেখা যাব।
জয়ৰাম— (অলপ পৰ ৰৈ) দেউতাই যি হুকুম কৰে তাকে কৰিম বন্দীয়ে। দেউতাই মনত ৰাখিলে দুদিন পলমেও ওচৰলৈ টান মাৰিলেই হ’ব।
ছব-ইন্সপেক্টৰ— বাৰু, সি পাচৰ কথা। এতিয়া যাবলৈ ৰাজী আছা?
জয়ৰাম— হয়।
ছব-ইন্সপেক্টৰ— তেনেহলে আজি যোৱা। পৰহি শনিবাৰলৈ আহিবা; সেইদিনা পৰোৱানা লৈ যাবাহি।
জয়ৰাম— হাজিৰ কেতিয়া হব লাগে বা?
ছব-ইন্সপেক্টৰ— পৰোৱানা লৈয়েই যাবাগৈ। মই তাত ছেক্ৰেটৰীলৈ তোমাক সুবিধা কৰিবলৈ লিখি দিম।
[৯৫]
