“বাৰু, এতিয়া দিবাচোন। মোৰ পৰা পাচত বাৰু আনিবা।”
“সেইটো কোৱা নাই নহয়, দেউতা। ইবিলাক সকলো হৈছে। পাচে কেইটামান সুমথিৰা টেঙা আৰু মালভোগ কল আছে, দিম জানো?”
“What a man you are! আৰু সুধিব লাগিছে, দিবাটোন।”
“ভাল পঠাইদিম তেনেহলে। মই যাম নে?”
“ৰবা ৰবা। তুমি নিজেই লৈ যাবাচোন; আৰু দেখা-নেদেখাকৈ চাহাবৰ সমুখেদি চাপৰাছীৰ হাতত দিবা গৈ। মোৰ বাবে বেলেগ ফল ল’ৰাৰ হাতত দিবা, বুজিছা।”
এইদৰে কথা-বতৰা হৈ থাকোঁতে চাহাব বাহাদুৰ আৰু সি মহকুমাৰ হাকিম তিনিওজনে মৌজাদাৰৰ সজাই থোৱা চ’ৰাৰ আগ পালে। সাজ-সজ্জা আৰু আকাৰ-প্ৰকাৰ দেখিয়েই চাহাব বাহাদুৰে চ’ৰাকেই স্কুল ঘৰ বুলি ভুল কৰিলে বুলি নকলেও বুজিব পাৰি।
“Well Deputy Inspector, this is excellent.”
সি মহকুমাৰ ডিপুটীয়ে উত্তৰ দিলে, “He is behind, Sir, having a good conversation with this Pandit.”
“Oh, but you see Sub-Inspector, you also
