এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
( ১২ )
পূৰ্ব্বে হিৰন্যক হৰে বৰ দিলা
কিচোতো নাহি মৰন।
কেশৱৰ চক্ৰ বজ্ৰআদি কৰি
জত আছে অস্ত্ৰগন॥
দেৱ অসুৰত একোত নপৰে
অচেদ অভেদ কাই।
কতো বেলি হৰি মনত গুনিয়া
পাইলন্ত কিচো উপাই॥
অৰ্দ্ধ কলেৱৰ সিংহৰ সদৃষ
অৰ্দ্ধেক মনুষ্য কাই।
হেন ৰুপধৰি দেৱ চিৰিহৰি
সড়িৰ গোট বঢ়াই॥
হাতৰ নখজে তৃসুল সদৃস
ৰোলন্তে হিআ বিদাৰো।
দিনত ৰাতৃত একোতে নমাৰো
সন্ধ্যা সময়ত মাৰো।
আতি ভয়ঙ্কৰ ৰূপ ধৰিলন্ত
দেখতে লাগে তৰাস।
সড়িৰ থৈবাৰ ঠাই নপায়ন্ত
যুৰিলা দিস আকাষ॥
দেখি দেৱগনে আনন্দক পাই
হৰিস কৰে অপাৰ
এবেসে জানিলো দেৱ নাৰায়ন
সাধিবন্ত প্ৰতিকাৰ॥
