উৎসুকতা বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিলে। প্ৰচণ্ড, নামটোতে এটা সন্মোহনী আছিল— মই লাহে লাহে বুজি পাইছিলোঁ কিয় প্ৰচণ্ডৰ প্ৰতি মানুহ ইমান আগ্ৰহী।
ৰাজহুৱা অনুষ্ঠানত কাঠমাণ্ডুত তেওঁক কেইবাবাৰো লগ পোৱাৰ পাছত তেওঁক লৈ মোৰ মনৰ আইনাত থকা ‘বিনাশকাৰী’ৰ প্ৰতিচ্ছবিখন লাহে লাহে আঁতৰি গৈছিল। প্ৰচণ্ডক প্ৰথম দেখাৰ সময়ত তেওঁক বিশ্বব্যাপী পৰিচিত এজন গেৰিলা নেতা বা বছৰৰ পাছত বছৰ ধৰি নেপালৰ সেনাবাহিনীয়ে বিচাৰি থকা দুৰ্ধৰ্ষ বিদ্ৰোহী সংগঠন এটাৰ মুৰব্বী যেন লগা নাছিল।
মই বিশ্বাস কৰিবলৈ টান পাইছিলোঁ যে প্ৰচণ্ডৰ দৰে ইমান নম্ৰ মানুহ এজনে কেনেকৈ যোৱা এটা দশক ধৰি নেপালত নিৰাপত্তা বাহিনীৰ বিৰুদ্ধে ধাৰাবাহিক আক্ৰমণ অব্যাহত ৰখা মাওবাদীৰ ‘পিপুলছ্ লিবাৰেশ্যন আৰ্মি'ৰ মুৰব্বী হ’ব পাৰে। বিদ্ৰোহী নেতা যেন লগাৰ সলনি তেওঁক ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক পঢ়ুৱাবলৈ উন্মুখ হৈ থকা এজন সহজ-সৰল শিক্ষক যেনহে লাগিছিল। আচলতে বিভিন্ন বিষয়ৰ ওপৰত ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা ধৰি কথা ক’ব পৰাটো শিক্ষাবিদৰেই এটা লক্ষণ।
মই সোনকালে বুজি উঠিছিলোঁ যে প্ৰচণ্ডৰ চিন্তা-ভাবনা আৰু বিদ্ৰোহী প্ৰবৃত্তিত থকা ‘দুৰ্ধৰ্ষতা’ তেওঁৰ ব্যক্তিত্ব তথা শাৰিৰীক অৱয়ৱত নাই।
প্ৰচণ্ডৰ নব্য আদৰ্শহে মাওবাদী সংগঠনটো চলোৱাৰ বাবে বেছি গুৰুত্বপূৰ্ণ আছিল। সামৰিক অভিযান চলোৱাৰ বাবে তেওঁৰ শাৰীৰিক উপস্থিতি সিমান গুৰুত্বপূৰ্ণ নাছিল।
দুখৰ বিষয়, প্ৰচণ্ডৰ ব্যক্তিগত জীৱন আৱৰি ৰখা কথাবোৰৰ বেছিখিনিয়েই মানুহৰ বাবে অজানা আছিল। নেপালৰ জনসাধাৰণে বিদ্ৰোহী নেতাজনৰ বিষয়ে বিশেষ একো জনা নাছিল। সেয়ে মই ভাবিলোঁ তেওঁৰ বিষয়ে এখন কিতাপ লিখা খুবেই প্ৰয়োজন।
প্ৰচণ্ডৰ এখন জীৱনী লিখাৰ কথা মই যেতিয়া মোৰ কেইগৰাকীমান বন্ধু-বান্ধৱ তথা সহকৰ্মী সাংবাদিকক ক'লোঁ, মানুহবোৰে মই এজন কট্টৰ কমিউনিষ্ট নেকি বুলি সুধিবলৈ ল’লে। আচলতে মই উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ ৰাজ্য অসমৰ পৰা যোৱাৰ কাৰণে বোধহয় তেওঁলোকে মোক তেনেকৈ ভাবিছিল। উত্তৰ-পূবৰ মানুহক সন্দেহৰ দৃষ্টিৰে চোৱাটো তেনেই স্বাভাৱিক কাৰণ, যিহেতু যোৱা প্ৰায় ৬টা দশক ধৰি এই সাতখন ৰাজ্য বিচ্ছিন্নতাবাদী বিদ্ৰোহৰ সাৰুৱা ভূমি হৈ আছে।
প্ৰচণ্ডৰ আত্মীয়, বন্ধুবৰ্গ তথা সতীৰ্থসকলক লগ ধৰা আৰু তেওঁলোকৰ সাক্ষাৎকাৰ ল’বলৈ আৰম্ভ কৰি মই বুজি উঠিছিলোঁ আচলতে এখন জীৱনী লিখা কিমান টান কাম। মই চিটৱান জিলাৰ তেওঁৰ গাঁৱলৈ গৈছিলোঁ, তেওঁৰ নিকট আত্মীয়সকলক লগ ধৰিছিলোঁ লগতে কাঠমাণ্ডুৰ বিভিন্ন লাইব্ৰেৰীত তেওঁৰ বিষয়ে থকা বিভিন্ন কিতাপ আৰু প্ৰবন্ধ-পাতি চাইছিলোঁ। কামটো সচাকৈয়ে অত্যন্ত দুৰূহ আছিল।
