এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
নিবেদন।
ধৰ্ম্ম আৰু সমাজৰ সম্পৰ্কে লিখকৰ নিজৰ মনোভাব ব্যক্ত কৰাই এই কবিতাবিলাকৰ প্ৰধান উদ্দেশ্য। কবিতাবিলাকৰ গোটাচেৰেক ‘বাঁহী” আৰু “চেতনাত” সময়ে সময়ে ৰাইজে দেখিছিল আৰু বাকীখিনিৰো সৰহ ভাগ, “তেজপুৰ সাৰস্বত সভাৰ” সভ্যসকলে শুনিছিল। পাঠক আৰু শ্ৰোতাসকলে কবিতাকেইটা কেনে পাইছিল ক’ব নোৱাৰোঁ, কিন্তু ইয়াৰ প্ৰত্যেকটোৱেই মোৰ প্ৰাণৰ কথা – অন্তৰৰ নিভৃত প্ৰদেশৰ পৰা ওলোৱা ভাবৰ ভুমুক, বিবেকৰ বাণী।
বৰ আগ্ৰহেৰে আজি এই নগণ্য কবিতাকেইটা ৰাইজৰ ওচৰলৈ আগ বঢ়ালোঁ, অৱশ্যে হাত পাতি লোৱা-নোলোৱাটো তেওঁলোকৰ ৰুচিৰ কথা। লিখকৰ পক্ষে
“কৰ্ম্মণ্যেৱাধিকাৰস্তে মা ফলেষু কদাচন।
মা কৰ্ম্মফলহেতুৰ্ভূ: মা তে সঙ্গত্বকৰ্ম্মণি॥”
১৭ জেঠ, ১৮৪৭ শক। |
গ্ৰন্থকাৰ। |
⸻
