( ৭৪ )
ৰত্ন ময় নূপুৰে কৰন্তে আছে ধ্বনি।
ধ্বজ বজ্ৰ অঙ্কুশ কমল শিৰোমণি॥ ৭৫৮
কতেক কহিবো ৰূপ গুণৰ মহত্ত।
দিব্য ৰত্ন পালেঙ্কিত থাকন্ত সতত॥ ৭৫৯
নাহি লক্ষ্মী সৰস্বতী ভুজঙ্গৰ শয্যা।
ভকত সহিতে বসি কৰন্ত বিৰাজ॥ ৭৬০
লক্ষ লক্ষ অৰ্ব্বদ নিৰ্বব্বদ ভক্ত গণ।
সেবা কীৰ্ত্তনত পৰে আন নাহি মন॥ ৭৬১
হেনয় থানক মহা পৰম যতনে।
তাহাকেসে দেৱী আমি সেবো সৰ্ব্বক্ষণে॥ ৭৬২
মঞি তানে দাস হৈবো তুমি হৈবা দাসী।
তাহান সেৱাক মাত্ৰ থাকিবো উপাসি॥ ৭৬৩
আহাঙ্কেসে মহা হৰি বোলে সাধুজন।
ভক্ত সেবা বিনে আন নাহিকে সাধন॥ ৭৬৪
সাধু সেৱা কৰি প্ৰীতি ভকতে সহিতি।
কোটি লক্ষ মাঝত পাৱয় হেন গতি॥ ৭৬৫
দীৰ্ঘ প্ৰস্থে হোৱে ষাঠি লক্ষৰ প্ৰহৰ।
তাহাৰ মধ্যত স্থান কৰি মনোহৰ॥ ৭৬৬
তাহান্তে জানিবা নাম মহদা আনন্দ।
দিব্যৰত্ন ময় পুৰি নাহি নিৰানন্দ॥ ৭৬৭
যাতো শ্বেত পদ্ম মাঝে বৈকুণ্ঠ নিৰ্ম্মিলা।
এতেকে তাহাক শ্বেত বৈকুণ্ঠ বুলিলা॥ ৭৬৮
স্কুন্দৰ পৰমানন্দ তাহাঙ্ক বোলয়।
পুষ্প বলাহক সেহি বৈকুণ্ঠ হোৱয়॥ ৭৬৯
