( ৫৪ )
নুবুজয় শ্মশানৰ দেৱ অধিপতি।
সেই শূদ্ৰ শৌচ নষ্ট হৈব দ্বিজ জাতি॥ ৫৪৫
নজানয় মন্ত্ৰ বেদ অৰ্থক নজানে।
কেৱল দানক লই মহন্ত বখানে॥ ৪৬
বেদ সুচি নকৰে নেই কাঞ্চন দান।
আপুনি অল্পতে নষ্ট বংশক দহন॥ ৫৪৭
স্বৰূপ কহিলো দেবী কলিৰ বিপ্ৰৰে।
বলে মই ব্ৰহ্ম তনু বুলি দৰ্প কৰে॥ ৫৪৮
সন্ধ্যা যে আহ্নিক নিত্য সেৱা যে বৰ্জ্জিত।
শূদ্ৰৰ আচাৰ সিটো চণ্ডালতোধিক॥ ৫৪৯
তাহাঙ্ক প্ৰণাম দিলে হৈব যে কুগতি।
শূদ্ৰত লৈবেক নাম নিজ নামাখ্যাতি॥ ৫৫০
ব্ৰহ্ম মন্ত্ৰ বেদৰ সাৰৰ সাৰ তত্ত্ব।
সেহি গায়ত্ৰিত আছে ব্ৰহ্ম যে সাক্ষাত॥ ৫৫১
সেহি জন বিপ্ৰ বুলি জানে দেৱগণ।
নিজ আচাৰত দান কৰিব গ্ৰহণ॥ ৫৫২
তাহাঙ্কেসে দিলে দান শূদ্ৰৰ হৈবে ফল।
তোমাৰ আগত দেবী কহিলো সকল॥ ৫৫৩
পূৰ্ব্বে বুলি আছো অন্ত্যজ দ্বিজ চয়।
মত্ত গৰ্ব্বে নানা অহঙ্কাৰ যে কৰয়॥ ৫৫৪
লোক দেখিবেক বুলি পিন্ধে ফালি ফোটা।
তুলসী ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা ধৰি জোটা জোটা॥ ৫৫৫
আগৰ চন্দন গাৱে কৰিব ভূষিত।
ধৰিবেক দিব্য দেহা লোকক ভাণ্ডিত॥ ৫৫৬
