এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
( ৪৯ )
কিয় তেন্তে দ্বন্দ-হাই ঈৰ্ষা পৰস্পৰ,
খোচাখুচি হিংসা বৈৰী দেখোঁ মানুহৰ?
মানুহে ঘিণায় হায়! ভাই মানুহক,
কপট ছলনা কৰি হয় প্ৰতাৰক!
ইতৰ প্ৰাণীৰ মাজে আছে অনেকৰ,
আছে হিংসা বৈৰী-ভাব ক্ৰোধ সিহঁতৰ;
ভালুক কেশৰী বাঘ ঘোং জাৰণিত,
মহা ক্ৰুৰ সৰ্প জাতি আছে অগণিত,
আছে ডকা দিয়া চিলা, শেন হিংসুকীয়া,
মানুহৰ সেইবোৰ কিন্তু তলতীয়া।
সকলো প্ৰাণীৰ মাজে নৰ শ্ৰেষ্ঠ কয়,
হাঁয়! হাঁয়! নৰ কিয় পশুতুল্য হয়?
এটুপি চকুৰ পানী, এষাৰি সাদৰী মাত,
এখনি চেনেহী-হিয়া, এখনি সহায়-হাত,
পিছ-পৰা দুখীয়াই যায় আশা কৰি,
আগ-বঢ়া সুখীয়াই চায় জানো ঘূৰি?
এজন ঈশ্বৰ পিতা আমি সকলোৰ,
ভাই-ভনী নৰ-নাৰী আছোঁ যতবোৰ।
নানা ৰূপে নানা নামে লোকে জগতৰ,
দেশে দেশে পূজা কৰে পৰম ঈশ্বৰ;
সকলো নদীৰ গতি যিৰূপে সাগৰ,
সকলোৰে পূজা পায় বিশ্ব-খনিকৰ।
