এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(২৬)
চন্দ্ৰক যে সুন্দৰী কোমল ভুজবলে॥
আঙ্কোৱালী মুখ চায়া থাকে কৌতুহলে॥
লাজ এৰি চন্দ্ৰমুখী চুম্বয় বদন।
বাত্তুল পৰায় বালা কামে মোহে মন॥ ১৩১ ॥
কুসুম শৰ্য্যাত ক্ৰীড়া কৰি দুইজন।
ঘৰ্ম্মজল বাজ হুয়া তিতিল বসন॥
ক্ৰীড়া অৱসানে নমি স্বামীক সুন্দৰী।
বিচিত্ৰ অনলে ঘৰ্ম্মজল বাজ কৰি॥ ১৩২ ॥
অমৃতৰ পানে বঢ়াইলন্ত গাৱে বল।
সুগন্ধিত জলে দেহা কৰিলা নিৰ্ম্মল॥
এহি মতে ক্ৰীড়ন্ত মনৰ অধিপতি।
ৰোহিণীত ৰৈলা, এৰি সমস্তে যুৱতী॥ ১৩৩ ॥
হেন দেখি দক্ষৰ মনত মহাতাপ।
ক্ষয় ৰোগ হৌক বুলি দক্ষে দিলা শাপ॥
এহি ব্ৰহ্মশাপে ক্ষয় ভৈলা নিশাকৰ।
হেন দেখি মনত অসুখ ত্ৰিদিশৰ॥ ১৩৪ ॥
সবে হস্তে গৈয়া পাচে দক্ষক পূজিলা।
তাসম্বাক চাই দক্ষে বচন বুলিলা॥
আপোনাৰ পাপে হেন চন্দ্ৰৰ বিলায়।
দুখ দিলে পৰক আপুনি দুখ পায়॥ ১৩৫ ॥
সৰে জীউ দিলো হো সুন্দৰ দেখি আগে।
সবাহানে স্বামী ভোগ কৰিবাক লাগে॥
