এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
( ১১ )
সপোনাৰ কাৰ্য্যে মৰাই সকল জগত।
প্ৰাণৰ কাৰে পৰি আছয় জলত॥
ইহাক মাৰিলে অন্যায়ত নাহি দোষ।
হেন জানি ৰাজা মনে এৰা অসন্তোষ॥ ৪৬॥
অন্যায় কৰি হৰি জিনাইলা দেৱক।
কপটে দৈত্যক মাৰি ভুঞ্জাইল ত্ৰৈলোক॥
ছলে বলে শত্ৰুনাশ কৰিবাক লাগে।
নৃপতিৰ শত্ৰুশেষ থৈবাক নালাগে॥ ৪৭॥
যদি ধৰ্ম্ম চাৰি তুমি নকৰাহা ৰণ।
তপ কৰি শৰীৰ এৰিব দুৰ্য্যোধন॥
গুৰুবধ জ্ঞাতিবধ প্ৰাণী কৈলাহত।
তাৰ প্ৰায়শ্চিত্ত কিবা কৰিবা বলত॥ ৪৮॥
বনবাসে আছিলাহা শাক আলু খাই।
ৰজা ভৈলে যজ্ঞদানে এৰাইবে পায়॥
যেন একনাৰী স্বামী সঙ্গে মৰে যায়।
চিতাহন্তে আধাপোৰা হুয়া পলাই যায়॥ ৪৯॥
তাইক দেখি সৰ্ব্বজনে বোলা হৰি হৰি।
ইমত তুমিয়ে হৈবা, আবে ক্ষেমা কৰি॥
কৃষ্ণৰ বচনে ধৰ্ম্মে সংশয় এৰিল।
মহা ক্ৰোধমনে সৰোবৰক বেঢ়িল॥ ৫০॥
কুৰু নৃপতিৰ ঘোৰ কৰ্ম্মক সুমৰি।
মাতিবে লাগিল যুধিষ্ঠিৰে কোপ কৰি॥
