এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪ৰ্থ দৃৃৃৃৃশ্য]
৭১
কৃষ্ণ লীলা
বৰ মধুময়। অযাচিতে মালা গাঁথি
থাকোতে যেতিয়া লোৱা হৰিনাম সদা,
প্ৰেমত লোতক পৰে সদাই চকুৰে,
দূৰত নাথাকোঁ মই। বলোৰাম দাদা।
অনন্ত স্বৰূপী মহাকাল এওঁ। কোৱা
মালী কিবা বৰ লাগে।
মালী। নেলাগে একোকে ৰাজপাট ধন-জন
প্ৰভু! নিচেই দৰিদ্ৰ মই দুয়োবেলা
পালে দুমুঠি আহাৰ মহাসুখী হওঁ।
সততে থাকোক মতি প্ৰভু চৰণত।
ভক্তি ৰসময়ী দিয়া নাথ। হৃদয়ত
দেখা যেন পাওঁ দিবানিশি বিমোহন
মূৰতি মধুৰ। জানো জানো দয়াময়
কৌটি কৌটি ব্ৰহ্মাণ্ড নিশ্চয় লোমৰ
কূপতে আছে। কিন্তু সসীম জ্ঞানেৰে
ক্ষুদ্ৰ মই কেনেকে অসীম তোমাক
ভাবিম মনত? প্ৰেমময়, দিনে ৰাতি
অন্তৰে বাহিৰে দেখো যেন শ্যামল
সুন্দৰ আনন্দ আপ্লুত চাৰুমূৰ্ত্তি,
দেখো যেন বিশ্বময় এই শ্যামৰূপ,
পখীৰ মধুৰ মাত কাণত পৰিলে
শুনো যেন বাঁহী মাত মধুময় নাম।
কৃষ্ণ। উঠা ভক্ত ব্ৰত হল উদ্যাপন তব।
প্ৰেমৰ ই দান কিবা মধুময় লাগে,
