এনে এটি জন প্ৰবাদ আছে, এজন বামুনৰ এটা বৰ দুষ্ট গৰখীয়া লৰা আছিল। এদিন সেই লৰাটো পঠাৰৰ পৰা ঘৰলৈ উলটি নহাত বামুন জনে বিচাৰি গই দেখিলে, সি এজোপা গছৰ তলত শুই আছে আৰু মুখত অলপ ৰদ পৰাত এটা ফেটী গোম সাপে ফেঁট মেলি তাক ছাঁ দিছে। বামুন জনে ইয়াক দেখি বৰ ভয় খালে। তেওক দেখা পাই সাপটো লৰমাৰি পলাল। পাছে বামুন জনে লৰাটোৰ ওচৰলৈ গই দেখিলে, তাৰ * ***ল পদ্ম ত্ৰিশূল আৰু পদ্ম ৰেখা আছে। ইয়াকে দেখি তেওঁ লৰাটোক জগাই ঘৰলৈ লই গল আৰু আৰু সেই দিনাৰ পৰা গাই ৰখা, ইত্যাদি হীন কৰ্ম্ম বিলাক তাক কৰিবলৈ ** ৰলে। পাছে এদিন তেঁও তাক এই বুলি প্ৰতিজ্ঞা * যদি সি কেতিয়াবা ৰজা ভয় তেনেহলে তেঁওক মন্ত্ৰী *** কালক্ৰমে সেই বামুনৰ মন্ত্ৰণাতেই পাল বংশৰ শেষ জন ৰজা অতিশয় দুৰ্ব্বল হোৱাত তেওঁক ভাঙ্গি সেই গৰখীয়া লৰাটোৱেই ৰজা হ’ল।
এইটি সম্পূৰ্ণ কাল্পনিক কথা। প্ৰকৃত পক্ষে ভাবি চাবলৈ গ’লে ৰাজ্যৰ দুৰ্বলতাৰ বাবে আৰু প্ৰজা বিলাক পৰস্পৰ বিৰোধা বিৰোধি হোৱাত এজন অজ্ঞাত-কুলশীল মানুহ ৰজা হোৱা কথাই এই কাহিনীৰ মূল বলি বিশ্বাস হয়।
এই জনা ৰজাই পূৰ্ব্বৰ প্ৰতিজ্ঞা অনুসাৰে সেই বামুন জনকে মন্ত্ৰী পাতিলে আৰু নিজে নীলধ্বজ নাম লৈ, ‘কমতাপুৰ’ নামে
* ৺ৰায় গুণাভিৰাম বৰুৱা বাহাদুৰৰ 'বুৰঞ্জী' চাওক।
