এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৫
পঞ্চম সর্গ।
কাউৰী শালিকা পখী বাঁহে বাঁহে গল,
হইছে মাথােন ফেঁছা ধোন্দৰ বাহিৰ।
কুউ কুউ গীত আৰু নাগায় কুলীয়ে
বজায় জিলিয়ে বীনা মাথোঁ জিৰ জিৰ।
তিয়াগি পদুমবণ অবােধ ভােমােৰা,
মধুৰ লােভ পৰে কেতেকী ফুলত।
কিন্তু মধু পাব কত? পায় মথোঁ দুখ,
চিগিছে মাথােন পাখী পৰি কাইটত।
হৰিষত ভেঁট ফুলে চকুদুটা মেলি
আকাশৰ ফালে চায় জোন মনােহৰ,
জিকি-মিকি জ্বলে তৰা উলাহ মনত,
জোনাকী পৰুৱা দুখে তাপিত অন্তৰ।
কাজ-কৰমৰ পৰা আহিলে সকলে,
পঢ়ি শুনি আহিঘৰ পালেহি ছাতৰ।
বিমল আনন্দে তাৰ ভৰিলে হৃদয়,-
পােৱা মাত্ৰে ঘৰ, হল হৰি অন্তৰ॥
“দাইতা! দাইতা!” বুলি হাত দুটী মেলি
মউ-সনা কথা কই উঠিলে কোলাত
আনন্দ মনেৰে সােন (প্ৰানৰ ভতিজা)!
দাইতাৰ যত দুখ লুকালে হিয়াত।
লাহে লাহে হল নিশা, পৃথিবী নীৰব,
অথিৰ-অবিৰ হিয়া হইছে সুথিৰ।
ধীৰে ধীৰে সোৱৱনী আনে তাৰ ছবি,-
যি জ্বলালে অকালত হিয়া দাইতিৰ॥"
