পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/৪৪

৩০

কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য

অকালতে হই গল, হায়! অকস্মাত
দশমী দিনাৰ, উস,! সন্ধীয়াৰ বেলা!!
মৰহি যে গল ফুল, শুকালে যে পাহি!
ফুল গুছি হল, হায়! চকুলো চকুৰ!
উঘলিলে আশালতা কাল বতাহত,—
ভাগিলে লাহৰী বীনা সুৱলা মধুৰ॥
সুখৰ সুন্দৰ ছবি দেখােতে দেখােতে
লুকালে মিহলি হই ঘােৰ অশান্তিৰ
কলা দাৱৰত হায়! কান্দিছে পৰাণ
কিযে বিষাদত অজি! হৃদয় অথিৰ
প্ৰাণেশ্বৰি! প্ৰিয়তমা! হৃদয়ৰ দেবি!
কিয়নাে জ্বলালা মােৰ জুই হৃদয়ত?
অতভাল পাওঁ মই, কিন্তু নে কি তুমি
কৰোঁ অত আশা, হায়! পৰপুৰুষত?
পতিব্ৰতা ধৰ্ম্ম প্ৰিয়ে! এয়ে কি তােমাৰ?
এয়েকি তােমাৰ হায়! সতীত্বৰ ছিন?
এয়েকি তোমাৰ, হায়। পবিত্ৰ প্ৰণয়?
সৰলতা-সানি-থােৱা স্বাভাব গহীন?
বামুণ নন্দক তুমি অত ভাল পােৱা?
পৰপুৰুষত, হায়! এনেকুৱা আশা?
নিৰ্ম্মল হিয়াত এনে অপবিত্ৰ ভাব?
ভাঙ্গিলা হঠাত কিয় সুখময় "বাসা"?
কিনে কুক্ষণত, প্ৰিয়ে। লিখিছিলা চিঠি?
জ্বলালা হিয়াত মােৰ দাৰুণ অগনি!