পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/৩৫

২১

তৃতীয় সর্গ।

যেতিয়াইকে প্ৰাণ থাকিব দেহাত,
তােমাৰেই ছবি অঁকা হিয়াত থাকিব।
আকাশত থাকে সূৰ্য্য,—চন্দ্ৰ মনােহৰ,
পদুম ভেঁটৰ ফুল থাকে মৰতত,
কিন্তু নাথ সেই বুলি, কমিছে কি কাৰো
ভাল পোৱা কিহবাত, কাৰৰ অন্তৰত?
যত দিন ই দেহাত থাকিব জীৱন,
যত দিন মই নাথ! থাকিম মৰ্ত্ত্যত,
শিৰৰ মাজে দি’ ব’ব যত দিন মােৰ
বিন্দুমাত্ৰ তেজ,—তুমি থাকিবা মনত।
আহাহা! জানিলো নাথ! বুজিলো এতিয়া,
লােৰ শিকলিত কই প্ৰেমৰ বন্ধন
শত গুণে গুৰুতৰ, যাক অনায়াসে
প্ৰেমিকে দিঙ্গিত পিন্ধি আনন্দ মগন।
লাহৰী গোলাপ ভাবি বহু হাবিয়াসে,
আজলী তিৰিয়ে তাকে পিন্ধে যে দিঙ্গিত;
মনে মনে ভাবে সুস্থ থাকিব নিতউ,
কিন্তু পাছে বিৰহত দহে মন চিত।
নেৰিম তােমাৰ সঙ্গ, আছিলে মনত
নিতে নিতে চাম মুখ ভােমাৰ বিৰলে।
এতিয়া সি আশা মােৰ গল চিগি-ভাগি,
নেদেখি তোমাক নাথ! হিয়া নিতে জ্বলে!
তোমাৰ বিৰহ ৰূপী জ্বলা অগণিত
হিয়া পুৰি ছাই কৰি নিয়াইছোঁ কাল।