সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১০৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯২
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
 

অউ টেঙ্গা পাৰি পাৰি কত খাইছিলো!
ঠোপাঠোপে পকা জামু, লেতেকু কঠাল,
লেলেঙ্গ টেঙ্গাৰ গুটি কত যে চুপিলো।
কপউ ফুলৰ গছ দাঁড়েৰে খহাই
চাপৰত ৰুলো আনি গছৰ খাঁকিত।
কি সতেৰে ত্যজো আজি এনেকুৱা বন।
তাকে ভাবি মাথোঁ নাথ! হইছো চিন্তিত।
বিলে বনৰ শােতা এনে ভাব হয়,
নাম উলটি যেন ঘৰলই মই;
সংসাৰৰ শােকতাপ নাথাকে মনত,
তালেতো যােগীয়ে নাথ! থাকে অৰণ্যত।
"যিটো কলা প্ৰিয়তমা! সঁচা প্ৰকৃততে,
যদি ক’তে থাকে শােভা,—তেনে অৰণ্যত;
আৰু যদি শান্তি বুলি আছে ক'তাে কিবা,
তেন্তে, সেই শান্তি প্ৰিয়ে! বনৰ মাজত।
কিন্তু যে সংসাৰী আমি; আমাৰ নিমিত্তে
নহয় বনৰ শোভা, শান্তি অৰণ্যৰ;
সি কাৰণে, ব'লা প্ৰিয়ে। বেলি নকৰিবা,
যাও ব'লা ঘৰলই সন্তোষ অন্তৰ।”
ধীৰে ধীৰে কুঁৱৰীও উঠি ঠিয় হ’ল;
তুলিলে দোলাত, ধৰি ৰজাই হাতত।
আহিল পমিণী বুৰী দোলা-কাষলই।
আনন্দ মনেৰে আজি আনন্দ-দিনত।
দুপৰ ভাটী দিয়াত পালেহি নগৰ,