পৃষ্ঠা:কনফুচিয়াছ.djvu/১২৪

১১৬

কনফুচিয়াছ

১।	মনুষ্য-প্ৰকৃতি ঈশ্বৰ-প্ৰদত্ত বিভূতি। আমাৰ প্ৰকৃতিৰ নীতি পূৰণ কৰাই নৈতিকবিধান আৰু এই নৈতিক বিধানৰ উৎকৰ্ষণ কৰাই আমাৰ সংস্কৃতি।

২।	নীতি-পৰায়ণ ব্যক্তিৰ জীৱনটোৱেই বিশ্বৰ সাৰ্ব্বজনীন নৈতিক বিধানৰ জ্বলন্ত পটন্তৰ। অশিষ্টলোকৰ জীৱনটোৱেই আনহাতে সাৰ্ব্বজনীন বিশ্বনীতিৰ বিসঙ্গতি।

৩।	বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড আৰু মনুষ্যৰ সংযোজক এই সাৰ্ব্বজনীন নৈতিকবিধানৰ সম্যক অনুশীলন আৰু উৎকৰ্ষণেই মানুহৰ পৰম পুৰুষাৰ্থ।

৪।

নৈতিক বিধান পালনত মানুহ কিয় পৰাঙ্মুখ মই এতিয়া বুজিব পাৰিছো। সাধুসন্তসকলে এই নৈতিক বিধানৰ ওপৰত কিবা এটা বিচাৰে আৰু মুৰ্খবিলাকে এই বিধান ভালদৰে বুজি নাপায়। এই নৈতিক বিধান মানুহে কিয় নুবুজে তাকো মই এতিয়া জানিব পাৰিছো। সাধু-সন্তসকলে সাধাৰণ জীৱন-প্ৰৱাহৰপৰা অতি উচ্চত বিচৰণ কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰে। জগতৰ সাধাৰণ ৰীতি-নীতিৰ বহুত উচ্চ স্তৰত তেওঁলোক বাস কৰিব বিচাৰে। আনহাতে জগতত নৈতিক বিধান মানি চলিবলৈ যিমানখিনি মানসিক উচ্চতা পাব লাগে মুৰ্খবিলাকে সেই স্তৰো নাপায়। ভাত-পানী নোখোৱা মানুহ নাই কিন্তু কমেহে তাৰ প্ৰকৃত সোৱাদ উপলব্ধি কৰে।

৫।	সকলো মানুহে নিজকে জ্ঞানী বুলি ভাবে। কিন্তু