প্ৰকাশকৰ দুআষাৰ
জ্যেষ্ঠ ভ্ৰাতৃ ডাঃ ৰাজীৱ কুমাৰ শৰ্মাই লিখা কিছু কবিতা পঢ়ি ভাল লাগিল আৰু কিতাপ আকাৰে প্ৰকাশ কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল'লো।
দাদাই কেনেকৈ, কেতিয়াৰপৰা কবিতা লিখা আৰম্ভ কৰিলে সেই সম্পৰ্কে ‘কবিব দুআষাৰ’ত বৰ্ণনা কৰিছে। ডাক্তৰ হিচাবে কৰ্ম জীৱনত নামনি অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত ঘুৰি-ফুৰা আৰু সকলো ঠাইতে ‘বৰ ভাল আৰু ফুচুৰি মানুহ’ বুলি বিশেষণ পোৱাজনৰ ভিতৰতো যে এজন ‘চিৰিয়াছ,’ সংবেদনশীল মানুহ লুকাই আছিল বহুতে গম পোৱা নাছিল। কিন্তু আমি সৰু থাকোতেই দাদাই অঁকা দুই-এখন ছবি আৰু তেওঁ বাঁহেৰে বনোৱা এখন অতি সুন্দৰ পালতৰা নাৱৰ ছবি মোৰ মানসপটত আজিও জিলিকি আছে। সুকুমাৰ কলাৰ প্ৰতি দাদাৰ দুৰ্বলতা সেইবোৰৰ যোগেৰেই ফুটি ওলাইছিল।
কবিতাখিনি ডিটিপি কৰাই দাদাৰপৰা ‘কবিৰ দুআষাৰ’ লৈ সুধিলো, কিতাপৰ নাম কি দিম আৰু আগকথা কাৰ হতুৱাই লিখাম?
স্পষ্ট উত্তৰ, ‘তইহে কিতাপ কৰিব ওলাইছ, তইয়েই ঠিক কৰ নাম কি হ’ব?' মই ক'লো সহজ-সৰলভাৱে ৰাখিলে হ’ব ‘এজন ডাক্তৰৰ কবিতা’। উত্তৰ আহিল, ‘তাকেই ৰাখ।’ ‘আগকথা’ৰ কথা সোধাত ক’লে, ‘চৌৰাশী বছৰীয়া মাক বয়সে বৰ্তমান বাধা দিছে। গতিকে তয়েই লিখ।’
মহা সমস্যাত পৰি ভাবিলো, কি লিখোঁ—মইতো কবি নহয়, সকলো কবিতা বুজিও নাপাওঁ। কিছুমান কবিৰ কবিতা পঢ়ি অৱশ্যে ভাল পাওঁ। তাৰে কিছুমানৰ কবিতা বুজি পাওঁ, কিছুমানৰ আকৌ নুবুজাকৈয়ে ভাল লাগে—শব্দ আৰু ধ্বনিৰ বাবে।
সমস্যাৰ সমাধানকল্পে ভাবিলো, হাবু-ডুবু খাই থকাতকৈ কবিতা কি, কবিতাৰ উদ্দেশ্য আৰু উপযোগিতা সম্পৰ্কে দুজনমান বিখ্যাত কবিয়ে কোৱা কথা উদ্ধৃত কৰিলেই দেখোন লেঠা ছিগে। তাকেই কৰিলো।
