গৃহিণীক গৃহস্থালীৰ সমান ভাগ দি চলা বুঢ়া তৰপৰ মানুহৰ ভিতৰত ঘিণাৰাম বৰুৱা এজন লেখৰ মানুহ আছিল। গৃহস্থী জীৱনত তেওঁৰ সৰুঘৈণীৰে সৈতে তেওঁ প্ৰায় সকলো বিষয়তে পৰামৰ্শ কৰি চলিছিল। আৰ্জ্জন-ভগনৰ মৌখিক জমা-খৰচৰ হিচাপ দুইৰো ভিতৰত সদায় হৈ আছিল। দেনা-পাওনাৰ বিষয়েও গৃহস্থই যি জানে গৃহিণীয়েও সেই বিষয়ে জনাত তাৰ কম নপৰে। কাৰ দেনা কিৰূপে শোধ কৰিব লাগিব, কাৰ পাওনা কিৰূপে আদায় হব লাগিব তাৰ আলোচনা দুইৰো ভিতৰত সদায় হৈ আছিল। কাৰবাৰ সম্বন্ধেও দুইৰো সমান বুজ-বাজ আছিল। বিশেষকৈ, হাতীৰ কাৰবাৰত গৃহিণীৰ বিনা পৰামৰ্শেৰে গৃহস্থই একো নকৰিছিল। এনে কি, নতুনকৈ ধৰা বনৰীয়া হাতী ঘৰৰ কুন্কীলৈ ৰাখিবৰ সময়তো দুইৰৰ ভিতৰত তৰ্কাতকী হৈ যিটো স্থিৰ হয় সেইটোহে হৈছিল। এবাৰ এটা বৰ ডাঙ্গৰ গুণ্ডা হাতী ৰখাত মাথোন বৰুৱাই বৰুৱা- ণীৰ অমতে কাজ কৰিলে, কিন্তু সেই হাতীটোৰপৰা পাচত তেওঁ বহুত বেজাৰ, অসন্তোষ আৰু অপমান সহ্য কৰিব লগাত পৰিছিল। অৱশেষত তেওঁক বহু ক্ষতিগ্ৰস্ত কৰি সেই হাতীও মৰি থাকিল। এই বাবে তেওঁ বিস্তৰ অনুতাপ কৰিব লগা হৈছিল, আৰু উপযুক্ত গৃহিণীৰ সজ পৰামৰ্শ অৱজ্ঞা কৰি কাম কৰিলে যে হাতে হাতে তাৰ অশুভ ফল পাবলৈ আছে ইয়াকে তেওঁ তাৰ প্ৰমাণ স্বৰূপ অনেকক কৈছিল।
মৰমৰ ধন-জন, কয়-বস্তুৰ অকাল ক্ষয়ত ঘিণাৰাম বৰুৱাই
