এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
২৬ অৰণ্য কাণ্ড। মোৰ বিদ্য মানে জানকীক নিলে হৰি। তুমি থাক৷ মই আক মাৰোঁ মান সাৰি॥ এহি বুলি ৰামচন্দ্ৰ তুলিলন্ত হাস। শুনৰে বিৰাধ তই ভৈলি সৰ্ব্বনাশ। ঋষি সব ভুঞ্জি তই ভৈলি মহা মল্ল। তোক মাৰি চাওঁ ঘোৰ হৃদয়ৰ শাল॥ মই যম জীৱন্তে সাতাক তই খাইবি। যতেক কৰিলি পাপী তাৰ ফল পাইবি হুয়া মৃগ যোকাস সিংহক খৰ্ব্ব বুলি। আপুনিযে মৰিলি গৰল বিষ খাইলি॥ সিংহৰ ভাৰ্য্যাক তই শৃগালে বাঞ্চস। আপোনাৰ মৰণক আপুনি সাঞ্চন॥ মই বিদ্যমানে জানকীক হৰি নেস। শৃগালে যেহেন সিংহক কৰে উপহাস॥ এহি বুলি ক্ৰোধে ধনু ধৰিলা ৰাঘৰে। সাত গোটা নৰাচ জুৰিল৷ গুণে তাৱে। কৰ্ণমানে ধনু টানি হানি মহা বলী হত ভৈলা বুলি হাসিলন্ত খল খলি। হৃদয়ত পৰি পিঠি ফুটি বাজ ভৈলা। চা বিজুলি ছটকে যেন বাণ ছুটি গৈলা।
