পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৮০

৭২

অসম-সন্ধ্যা

ব’ই গ’ল অশ্ৰুনদী দুয়ো নয়নৰ।
অকস্মাৎ সলোতক নয়ন-পথত
পৰিল এখনি লিপি ৰূপহী-বুকুৰ;
বদনে বুটলি ল'লে কঁপা হাত মেলি।
তাৰ পাচে ন্যস্ত কৰি বেজৰ হাতত
ৰূপহীৰ যথাযোগ্য শুশ্ৰূষাৰ ভাৰ ,
সবেগে সোমাই গ'ল নিজ কক্ষল’ই।
 ভিতৰ সোমাই, ল’ই দুৱাৰ জপাই,
বদনে মেলিলে চিঠি চঞ্চল হাতেৰে;
পিজৌৰ হাতৰ লিখা দেখিয়ে চিনিলে।
পঢ়িলে একান্তমনে কম্পিত কণ্ঠেৰে,–
‘দেউতা, সকলো আজি বিপক্ষে তোমাৰ,
ৰাখিলে ৰাখিব পাৰে ঈশ্বৰে মাথোন।”
বুজিলে বদনে কিবা সাৰ মৰ্ম্ম তাৰ।
যদিও অস্পষ্ট লিখা বুজিলে তথাপি
নাই বুলি কোনো জন জীৱিত দলৰ;
কৰিলে ধাৰণা দৃঢ় দৌত্যে ৰূপহীৰ।
বুজিলে গুৰুত্ব তাতে নিজ বিপদৰ;
বুজিলে নিস্তাৰ নাই নেৰিলে নগৰ।
অবিলম্বে গুপ্ত ভাবে নৈশ আন্ধাৰত।
মাতিলে পুত্ৰক ধীৰে অধীৰ বদনে,–
“উঠাঁ জন্মি, নিদ্ৰা এৰি, নুশুবা পিয়লী,
উঠাঁ শীঘ্ৰে, কৰা শেষ শান্তিৰ বিশ্ৰাম।”
 পিতৃৰ আহ্বান শুনি, শয্যা পৰিহৰি,