এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৫৯
সপ্তম সৰ্গ
গৃহ-অলিন্দত বহি ওৰেষানাথৰ,
ফুলাম বিচনী ল’ই বিচি ধীৰে ধীৰে,
আছিল গাভৰু এটি কৰি গুণ গুণ,
বিচাৰি কি যেন সুৰ গন্ধৰ্ব্ব ৰাজ্যৰ।
সম্মুখৰ ফুলনিৰ সুগন্ধি সমীৰ
নাচিছিল নচুৱাই কপালৰ কেশ।
পিজ’উ গাভৰু এওঁ পত্নী ওৰেষাৰ
বদনৰ একমাত্ৰ স্নেহৰ দুহিতা।
অকৃত্ৰিম সৌন্দৰ্য্যৰ পৰশ্ন-উজ্জ্বল
কমনীয় দেহালতা কোমলতাসনা;
ভূষণ-কুসুমৰাজি কৰি পৰিধান,
পুলকিত যৌৱনৰ নব বসন্তত।
বিবাহত নন্দিনীৰ যেনে আড়ম্বৰ
কৰি বহু অৰ্থ-ব্যয় কৰিলে বদনে,
হোৱা নাই তেনে পূৰ্ব্বে অসম ৰাজ্যত।
যৌতকত দিলে যিবা বস্তু-অলঙ্কাৰ,
ধন-ৰত্ন-প্ৰসাধন অসম-বঙ্গৰ,
নোলায় তুলনা তাৰ ৰাজ ভবনত।
ওৰেষাৰ তৃপ্ত প্ৰাণ পিজৌৰ প্ৰেমত;
পিজৌ সততে লিপ্ত স্বামী-শুশ্ৰূষাত;
উভয়ৰে মধুময় জীৱন-প্ৰবাহ।
তথাপিও মাজে মাজে হয় প্ৰতিহত
প্ৰতিকুল ধুমুহাত সপত্নী-ঈৰ্ষ্যাৰ
মাজু আইদেউ নামে অপৰা ভাৰ্য্যাৰ।
