পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৬৪

৫৬

অসম-সন্ধ্যা

---

নীৰৱে সুদীৰ্ঘ কাল, ক’লে ধীৰে ধীৰে,–
“মই তো নাছিলোঁ কৰা এনে অনুমান;
এতিয়া দেখিছোঁ সিও সম্ভৱ মন্ত্ৰীৰ।
তথাপিও তাকে চাই নিৰ্জ্জীৱৰ দৰে।
থকাৰ বাহিৰে আৰু কি আছে উপায়!”
 ক’লে পুনু ৰূপহীয়ে,-“আছে স্বৰ্গদেৱ!
এতিয়াও এটি পথ অন্তিম চেষ্টাৰ।
সমস্ত ৰাজ্যত মাত্ৰ এজন পুৰুষ।
হ’ব পাৰে সম্মুখীন দুৰ্দ্ধৰ্ষ মন্ত্ৰীৰ;
নক'লেও হ’ব তেওঁ বদন ফুকন।
কিন্তু তেওঁ পোৱা নাই বাৰ্ত্তা বিচাৰৰ;
হোৱা নাই সাৱধান বিপদৰ প্ৰতি।
পাৰে যদি অবিলম্বে জনাব সংবাদ,
তেৱেঁই কৰিব পাৰে কিবা প্ৰতীকাৰ।
নহ’লে বিলম্ব হ'লে কোন মুহুৰ্ত্তত
কোনে জানে ধৰে আহি বিপদে মেৰাই!”
 নীৰৱে আলচি পুনু ক’লে স্বৰ্গদেৱে,–
“নাই এনে কোনো জন এই নগৰত
পাৰে যি কৰিব সাহ পাৰ হবল’ই
জীৱন বিপন্ন কৰি, জ্বলন্ত অগনি।
থাকিব লাগিব মাত্ৰ ভাগ্যকে ধিয়াই।”
ক’লে ৰূপহীয়ে এৰি সুদীৰ্ঘ নিঃশ্বাস,
“যাওঁ তেন্তে স্বৰ্গদেৱ! মাগিলোঁ বিদায়।
জীৱন-মৰণ মোৰ উভয়ে সমান।