বৰপাত্ৰে ক'লে,-“আছে সকলো প্ৰমাণ,
পুনু নিজমুখে দোষ কৰিছা স্বীকাৰ;
কিবা লাভ কৰি আৰু মিছা বাক্য-ব্যয়!
সাজু হোৱাঁ উপযুক্ত শাস্তি লবল’ই।”
কঁপি কঁপি, আঠু কাঢ়ি, কৰি হাত-যোৰ,
চকুলো বোৱাই ক'লে বিপ্লবী দলে,-
“যদিওবা সঙ্গদোষে বিপথে চলাই
খুজিছিলে লেটিয়াব পাপৰ পঙ্কত,
তথাপিও কৰা নাই কলুষিত কৰ;
এয়েই সৌভাগ্য, এয়ে সান্ত্বনা প্ৰাণৰ।
কৰিছোঁ ঈশ্বৰ সাক্ষী কৰি অঙ্গীকাৰ
জীৱনত এনে ভুল নঘটে পুনৰ;
ইবাৰৰ অপৰাধ কৰক মাৰ্জনা।”
কথা শুনি পূৰ্ণানন্দ গৰজি উঠিল,-
“কি কলি! মাৰ্জনা! মাৰ্জনা দূৰৰ কথা,
অতি উগ্ৰ শাস্তি যিটো দণ্ডবিধিমতে
সেয়ে ভোগ্য তহঁতৰ, আৰ্জ্জিত নিজৰ;
কণামাত্ৰ কম তাৰ কদাপি নহয়।”
সভাসদল’ই চাই সুধিলে পুনৰ,
“নহয় নে এয়ে মত আপোনালোকৰ?”
প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ কথা কৰি সমৰ্থন,
অৰ্পিলে তেওঁকে ভাৰ ক্ৰুদ্ধ সভাসদে
বিপ্লবীৰ যথাযোগ্য দণ্ড-বিধান।
পূৰ্ণানন্দে শুনি দিলে ব্যৱস্থা শাস্তিৰ,⸺
