এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৪৪
অসম-সন্ধ্যা
ক’লে,-“তুমি এতিয়াই ল’ই দল-বল
ৰজাৰ টোলৰ পৰা আনা সৎৰামক।
ৰজাক বুজাই ক’বা বিচাৰৰ কথা,
লাগিলে আশ্বাস দিবা জীৱন-ৰক্ষাৰ,
তথাপি নামানে যদি আনিবা বলেৰে।”
ওৰেষা ওলাই গ’ল ওলগ জনাই;
সকলে। বিষয়া ৰ’ল উৎকণ্ঠিত হ’ই।
সভাল’ই চাই বৰগোহাঁয়ে জনালে,—
“মোৰ মতে ঘাই দোষী নিজে স্বৰ্গদেৱ,
চক্ৰান্তত লিপ্ত নিজে চক্ৰীৰ আশ্ৰয়।
উচিত আমাৰ কৰা ৰজাৰে বিচাৰ,
ৰজা বুলি ৰাজনীতি নোৱাৰে লঙ্ঘিব।”
পূৰ্ণানন্দে ক’লে,-“সঁচা, যুক্তিযুক্ত কথা;
তথাপিও দোষীৰূপে বিচাৰত থিয়
নোখোজোঁ কৰিব মই স্বৰ্গদেৱতাক।
যথাৰীতি লওঁ যদি বিচাৰ হাতত,
ৰজাৰ মূৰৰ পৰা খহিব মুকুট,
নামিব লাগিব সিংহ-আসনৰ পৰা;
সিহেতু এৰিব খোজোঁ ৰজাৰ বিচাৰ।
শোচনীয় দুৰ্ঘটনা ৰজা ভঙা-পতা,
দেশৰ দুৰ্দ্দশা মাথোঁ পৰিণাম তাৰ।
বিশেষত বুজিলেও বিষবৃক্ষ বুলি
কিমতে উভালোঁ কৰি স্বহস্তে ৰোপণ!
আন হাতে নাই আজি ৰজাৰ বংশত
