এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
২৩
দ্বিতীয় সৰ্গ
খেলা চাই যাব ভোল, ৰ’ব অন্ধ হ’ই।
সহস্ৰলোচন মন্ত্ৰী দিন দুপৰত,
পাৰিছানে তোমালোকে ভাবিব মনত?
এতিয়াও নিচিনিলা পূৰ্ণানন্দ কোন!
সুৰুষৰ পোহৰত থাকি সন্মুখত,
মুখত পেটৰ কথা ৰাখি বিৰিঙাই
ধূলি দিব খোজা পূৰ্ণানন্দৰ চকুত!
নোৱাৰিবা কদাচিতো, নিজৰ হাতেৰে
চপাব পাৰিবা মাথোঁ নিজৰ মৰণ।”
ৰূপহীৰ কথা শুনি সকলো নিৰ্ব্বাক।
বিমূঢ় সৎৰামে ক'লে,– “তাত বাজে আৰু
কি আছে সুগম পথ লক্ষ্য স্থানল’ই?
স্ত্ৰী-বুদ্ধি প্ৰলয়ঙ্কৰী কয় সুধীজনে,
তুমিয়েই পাৰা যদি কৰা আবিষ্কাৰ
বৰ্তমান সমস্যাত উদ্ধাৰৰ পথ।”
ৰূপহীয়ে হাঁহি ক'লে,– “ভাল তোমালোক!
দেখাতে অবলা মই জ্ঞান বুদ্ধিহীনা,
ময়ো নে পাৰোঁ নে বাৰু দেখাব আনক
দুৰ্দ্ধৰ্ষ বলীৰ বল হৰিবৰ ছল।
তথাপি সুধিছা যদি শুনা অভিমত,
অন্ধকাৰ চিৰসঙ্গী গুপ্ত-ঘাতকৰ।
ৰজনীৰ আঁচলৰ আঁৰত লুকাই,
মুখৰ বিকাৰ ৰাখি অদৃশ্য শত্ৰুৰ,
হানিলে চক্ৰীৰ চক্ৰ হ'ব পাৰে জয়।
