পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/২৯

২১

দ্বিতীয় সৰ্গ

 শুনি মত সকলোৰে
ক’লে পুনৰ্ব্বাৰ সৰামে সম্বুধি দল,—
“পৰম সন্তোষ পালোঁ সুহৃদসকল।
শুনি সকলোৰে মত বিৰুদ্ধে মন্ত্ৰীৰ,
তুষ্ট হব স্বৰ্গদেৱ শুনি ই সংবাদ।
কিন্তু তাত এটি কথা, সৈন্য়-সমাবেশ
প্ৰকাশ্য যুদ্ধৰ বাবে নহ’ব সম্ভৱ।
এফালে সমস্ত ৰাজ্য মন্ত্ৰীৰ মুঠিত,
আনফালে ধনহীন, বলহীন আমি;
আত্মহত্যা হব মাথোঁ প্ৰকাশ্য বিদ্ৰোহ।
আনফালে কোনো শত্ৰু অজেয় নহয়
প্ৰয়োগত কুটনীতি শাণিত অস্ত্ৰৰ।
হব পাৰে পূৰ্ণানন্দ মধ্যাহ্ন ভাস্ক,
তথাপি নিস্তেজ হব পৰিব যিদিনা
আকস্মিক গৰাহত ছলনা-ৰাহুৰ।
লাগে মাত্ৰ মনোবল, সাহস দুৰ্জ্জয়,
লাগে আৰু সঙ্কল্পৰ প্ৰেৰণা কঠোৰ,
উৰি যাব পূৰ্ণানন্দ ধূলিকণা হ’ই।
প্ৰাণৰ মমতা এৰি পাৰিব নে বাৰু
বিস্তাৰিব বিষ-হস্ত বিৰুদ্ধে মন্ত্ৰীৰ?”
 বুদুৱে লগালে মাত,—নুবুজোঁ সঙ্কেত,
ভাঙি কোৱাঁ, ভাবি চাওঁ সকলোৱে মিলি।”
 সতৰামে পুনৰ ক'লে,-“ভাবিছোঁ মনত
অৱস্থাৰ উপযোগী সহজ উপায়।