পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/২০

১২

অসম-সন্ধ্যা

ধীৰ, স্থিৰ পূৰ্ণানন্দ ৰ'ল চিত্ৰৱৎ;
নুছুলে কোষৰ অসি, নলৰালে খোজ,
মূৰ পাতি লব যেন খুজিছে বিপদ।
ৰজাই উন্মুক্ত অসি কৰিলে প্ৰহাৰ
লক্ষ্য কৰি পূৰ্ণানন্দ মন্ত্ৰীৰ মস্তক।
হঠাৎ হুঁহকি গ’ই পৱন-গতিৰে।
ব্যৰ্থ কৰি অস্ত্ৰাঘাত চাপি একে ডেৱে
কাঢ়ি ল'ই হেংদান ৰজাৰ হাতৰ,
ক্ষিপ্ৰতাৰে পূৰ্ণানন্দে পেলালে দূৰত।
স্তব্ধ হ’ল চন্দ্ৰকান্ত; ৰুদ্ধ হ’ল গতি।
পূৰ্ণানন্দে শান্ত ভাবে ক'লে,-স্বৰ্গদেৱ
আশ্চৰ্য্য মানিলোঁ আজি দেখি আচৰণ!
প্ৰজাৰ দেৱতা হ’ই ৰাজবংশধৰ,
ইমান জঘন্য ভাৱ পুহিছে মনত।
কোনোবা শকুনি আছে এই মন্ত্ৰণাত,
বুজা নাই লক্ষ্য তাৰ, বুজিব পাচত।”
 ৰজাই উত্তৰ দিলে,-“নালাগে বুজনি,
লাগে মোক সমিচাৰ একেটি প্ৰশ্নৰ-
ৰজা কোন অসমৰ? মই নে আপুনি?”
 “স্বৰ্গদেৱ চন্দ্ৰকান্ত ৰজা অসমৰ
পূৰ্ণানন্দ চিৰকাল ৰজাৰ সেৱক।”—
শান্তভাবে পূৰ্ণানন্দে দিলে সমিধান।
ৰুক্ষস্বৰে পুনৰ্ব্বাৰ সুধিলে ৰজাই,-
“যদি সেয়ে সত্য হয়, ক’বনে কাৰণ,