এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৮৩
দ্বাবিংশ সৰ্গ
ৰজাক আদৰি আনি তুলি বাহৰত,
পঠিয়ালে ৰক্ষীসহ ৰংপুৰল’ই;
বন্দী হ’ই ৰ'ল ৰজা নিজ কাৰেঙত,
ঘৰতে পৰান্নভোজী বৃত্তিভোগী হ’ই।
অসমে বঢ়ালে বপু মান সাম্ৰাজ্যৰ,
অস্ত গ’ল আহোমৰ গৌৰৱ-ভাস্কৰ;
অন্ত হ’ল বল-বীৰ্য্য অজেয় দেশৰ,
অন্ত হ’ল স্বাধীনতা চিৰ স্বাধীনৰ।
হিংসা-দ্বেষ-অনৈক্যৰ পাপৰ ফলত
হেৰুৱালে স্বাধীনতা অসম সন্তানে,
লাগিল ডিঙিত ফাঁচ পৰদাসত্বৰ;
শুহিলে জাতিৰ তেজ বিজাতি-শাসনে।
আহিব নে কেতিয়াবা এনে শুভ দিন
যিদিনা অসমবাসী হ’ব এক প্ৰাণ,
সকলোৰে স্বাৰ্থ হ’ব একত বিলীন,
জাগিব জাতীয় প্ৰেম, জাগিব সন্মান?
আহিব নে সেই দিন ষিদিনা দেশত
উপচি পৰিব আলো জ্ঞান-বিজ্ঞানৰ,
দেশৰ কল্যাণ হ’ব জীৱনৰ ব্ৰত,
নোলাব এজনো লোক পৰশ্ৰীকাতৰ?
