এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৭
একবিংশ সৰ্গ
হতাশাত জাগি উঠা সুপ্ত সাহসেৰে
কৰিলে ৰজাই যাত্ৰা জন্মভূমিল’ই
কৰোঁ বুলি শেষবাৰ পৰীক্ষা ভাগ্যৰ।
নামনিত ক্ষুদ্ৰ ক্ষুদ্ৰ মান-সেনাদল,
তেতিয়াও যি আছিল লুটি গাওঁ-ভূই,
সকলো পলাই গ’ল দেখি আগমন।
নৃপতিৰ সুসজ্জিত শিখ বাহিনীৰ।
মানৰ বিৰুদ্ধে দেখি উদ্যম ৰজাৰ,
অটব্য অৰণ্য এৰি, এৰি প্ৰাণ-ভয়,
দিলে যোগ জাকে জাকে লাঞ্ছিত প্ৰজাই
দিনে দিনে সৈন্য বল বাঢ়িল ৰজাৰ;
দিনে দিনে শত্ৰু জিনি হ’ল অগ্ৰসৰ।
এনে দৰে বাঢ়ি আগ, বঢ়াই উদ্যম,
নিশ্চিত জয়ৰ আশা ল’ই অন্তৰত,
চাপিল নৃপতি গ’ই ম’হগড়ঘাট।
ইয়াতে মানৰ দল সমবেত হ’ই
আছিল চাউনী পাতি সাজসজ্জা কৰি,
পলকতে হ’বল’ই শত্ৰু-সম্মুখীন।
লাগিল তুমুল যুদ্ধ; ফুটিল হিল’ই;
—প্ৰলয় কালৰ যেন মেঘৰ গৰ্জ্জন।
চউদিশে কলৰব উঠিল সৈন্যৰ
সমুদ্ৰ-কল্লোল জিনি, কঁপাই ধৰণী।
কাঁড়-ধনু, ষাঠি-জোং, তৰোৱাল ল’ই
আক্ৰমিলে দুয়োদলে বিপক্ষ দলক,
১২
