এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৭২
অসম-সন্ধ্যা
বিকট চীৎকাৰ কৰি লগাই চালত।
জ্বলা দেখি, দপ্দপ্ অগনিৰ শিখা,
তৰোৱাল ল’ই নাচে চ’উদিশে তাৰ;
আধাপোৰা কোনো জন হয় যদি বাজ,
কুটি তাক পুনৰায় জাপে অগনিত।
ৰুৱাৰ হিল’ই আৰু মানৰ কিৰিলি,
চেঙালুটি মৃত্যুমুখী শতেক জনৰ
মিলি যি তুমুল ৰোল তোলে আকাশত,
কিজানি কঁপাই তোলে বেদী ত্ৰিদশৰ;
তথাপি নকঁপে প্ৰাণ নিৰ্ম্মম মানৰ।
ক’ৰবাত চাং পাতি ঘৰৰ মাজত
বান্ধি-ছাটি তুলি দিয়ে আনি ধৰি ধৰি
লৰা-লুৰী, বুঢ়া-বুঢ়ী, ৰুগীয়া-ঘুণীয়া।
কাঠ বাঁহ, খৰি-খেৰ, দ’মাই তলত,
জুই পৰি যাগ দিয়ে, পাতে মহোৎসৱ,
বন্ধ কৰি কেউ ফালে ঘৰৰ দুৱাৰ।
ধোঁৱাত যেতিয়া হয় উশাহ নিৰোধ,
তাপত শুকাই যায় শৰীৰৰ ৰস,
মৰে ছটফট কৰি ঘোৰ যাতনাত,
তেতিয়া লগাই জুই, মাৰে সামৰণি
নাৰকীয় উৎসৱৰ নাৰকী মানৰ।
পতিক গছত বান্ধি নানা শাস্তি কৰি
চকুৰ আগতে হৰে মৰ্য্যাদা সতীৰ,
পশুৰ অধম মানে পাশৱ বলেৰে।
