এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৪
অসম-সন্ধ্যা
এতিয়া বুজিলোঁ, বাধা গুচালোঁ পথৰ।”
কটকী উলটি গ'ল। পতালৰ সেনা
আঁতৰিল বাট এৰি, জানি নিৰাপদ,
প্ৰভুৰ আদেশ মানি নিজ কাৰ্য্যলই।
তেতিয়া অবাধে মান হ’ল গড় পাৰ।
মান-সেনাপতি চাপি পতালৰ কাষ,
জনালে সৌজন্য ভৰা প্ৰীতি-সম্ভাষণ;
পতালেও যথাযোগ্য দিলে সমিধান।
মিঙ্গিমাহা পতালৰ কাষ চাপি বহি
সুধিলে বিবিধ কথা ৰজাৰ, ৰাজ্যৰ;
অকপটে দিলে তাৰ পতালে উত্তৰ।
পতাল ব্ৰহ্মৰ পৰা আহোঁতে উলটি
সজাতিৰ অধীনত আছিল সৈনিক;
এতিয়া হঠাৎ দেখি সমকক্ষ তাৰ,
পাই তাতে ব্যৱহাৰ সমনীয়াৰূপে,
কৰি অপমান বোধ, হ’ই ক্ষিপ্ত-প্ৰায়,
জাপ মাৰি পতালৰ ধৰিলে গলত;
অলক্ষিতে ধৰে যথা মহিষ শাৰ্দ্দুলে।
লগতে ধৰিলে বেঢ়ি বহুতো সেনাই।
“ই কি! প্ৰতাৰণা!” বুলি আছাৰি পেলাই
মুহূৰ্ত্ততে সজাতিক, নিজে মুক্ত হই
উঠিল পতাল; ল’লে খুলি তৰোৱাল।
ক্ষিপ্ৰতাৰে তীক্ষ্ণ অস্ত্ৰ কৰি সঞ্চালন
বধিলে বহুতো মান আক্ৰমণকাৰী।
