এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯
প্ৰথম সৰ্গ
নীৰৱে জনালোঁ সেৱা স্বৰ্গদেৱল’ই।
তথাপি আসন এৰি নুঠিল সৎৰাম,
ৰাজসখা হ'ই যেন আছে অধিকাৰ
লবল'ই সেৱা-ভাগ সমানে ৰজাৰ।
এনে অপমান পায়ো থাকিলে নিমাতে
নাথাকিব মান মোৰ, নামানিব লোকে;
শাসনৰ বান্ধ হ’ই পৰিব শিথিল।
আনফালে সৎৰামৰ কৰিলে বিচাৰ,
হিয়াত আঘাত পাব স্বৰ্গদেৱতাই।
এনে অৱস্থাত মোক কি দিয়ে নিৰ্দ্দেশ?”
ৰাজমাৱে ক'লে,—“মই কি দিম নিৰ্দ্দেশ!
অনভিজ্ঞ চন্দ্ৰকান্ত ৰাজ্যৰ কাৰ্য্যত,
পাপিষ্ঠ সৎৰামে পাই অবাটে চলায়।
লৰা মোৰ শিশুমতি অতিকে সৰল,
ভবিষ্যৎ নোৱাৰে ভাবিব। মোৰ মতে
চলক ইদৰে যাতে ৰয় সুশাসন,
ৰজাৰো ৰাজ্যৰ প্ৰতি নোপজে বিৰাগ।”
চিন্তামগ্ন পূৰ্ণানন্দে ক'লে দৃঢ়স্বৰে,—
“দুয়ো কুল ৰাখি চলা অসম্ভব কথা।
হয় মই একেবাৰে অৱসৰ ল’ই,
সমৰ্পিম ৰাজ্যভাৰ ৰজাৰ হাতত;
নতুবা যি নীচ স্বাৰ্থ সিদ্ধিৰ নিমিত্তে
ঘটাই বিঘিনি মোৰ সাধু উদ্দেশ্যত,
আজি হোক, কালি হোক, হোক বহুদিন,
