এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪৬
অসম-সন্ধ্যা
লাগি তাতে কুৱঁৰীৰ বিননি-বতাহ
জ্বলিল দুগুণে মেলি লেলিহান শিখা।
প্ৰথমতে চাপি কাষ দুয়ো কুৱঁৰীৰ
শুনালে সান্ত্বনা-বাণী—“কান্দিলে কি হব।
বিলাপত কোনো কালে নুঘূৰে অতীত,
নুঘূৰে যি জন গ'ল চিৰকালল’ই;
তথাপি যি আছে তাকে ঘূৰাব লাগিব
বিনাশি শত্ৰুক, ল'ই ক্ৰুৰ প্ৰতিশোধ।”
কুৱঁৰীক শান্ত কৰি অশান্ত ৰজাই
আলুংমিঙ্গিক মাতি ক'লে—“সেনাপতি।
শোকৰ বাতৰি পালোঁ অসমৰপৰা,
জ্বলিল পুনৰ তাত কন্দলৰ জুই।
প্ৰথম আহুতি হ’ই হ’ল গতপ্ৰাণ
পৰম সুহৃদ মোৰ বদন ফুকন;
ৰাজ্যভ্ৰষ্ট চন্দ্ৰকান্ত আত্মীয় প্ৰধান।
পুৰন্দৰ নামে ৰজা বহিছে পাটত।
কৰাঁ তুমি আয়োজন অসম-যাত্ৰাৰ
ষোড়শ সহস্ৰ সৈন্য ল’ই অধীনত,
বাছি ল’ই সহকাৰী নিজ ইচ্ছামতে।
অতি শীঘ্ৰে ৰণ-সজ্জা কৰি সমাপন।
হ’ব লাগে উপস্থিত অসম দেশত।
বিদ্ৰোহী দমাই তাত দলি শক্ৰদল,
পুৰন্দৰ নৃপতিক ৰাখি বন্ধনত,
বহুৱাবা চন্দ্ৰকান্তসিংহক পাটত।
