এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪১
ষোড়শ সৰ্গ
বিনাশ্ৰমে ৰুচিনাথে লভে ৰণ-জয়।
সিহেতু দিলে যি বাধা লোকক দেখাই
নাছিল উৎসাহ তাত, মাত্ৰ অভিনয়।
অনায়াসে, ৰুচিনাথে লভি ৰণ-জয়,
বন্দী কৰি সৈন্যসহ ডেকা ফুকনক,
ৰাজ্যৰ শৃঙ্খলা-হেতু কৰিলে আহ্বান
মিত্ৰভাবে সকলোৰে সহযোগিতাৰ।
শুনি তাকে পাত্ৰ-মন্ত্ৰী, বৰুৱা, ফুকন
জেতাৰ লগত যোগ দিলে আগ্ৰহেৰে;
নাথাকিল কোনো আৰু ৰজাৰ দলত।
নিৰ্ব্বিবোধে ৰুচিনাথ নিজ ৰুচিমতে
প্ৰবেশিল নগৰত কৰি আড়ম্বৰ।
বিষয়াবৰ্গেৰে স’তে কৰি আলোচনা
পঠিয়ালে আমন্ত্ৰণ স্বৰ্গদেৱল’ই;
জনালে,-“ৰজাই যদি কৰে মনোনীত
পুৰন্দৰ কোঁৱৰক যুৱৰাজ-ৰূপে,
তেনেহলে পাৰে আহি ল’ব সিংহাসন।
যদিহে নোলটে তেওঁ এই বাৰ্ত্তা পাই,
হেৰুৱাব অধিকাৰ সিংহ-আসনৰ;
হ’ব ৰজা পুৰন্দৰ সৰ্ব্ব সম্মতিৰে।”
বাৰ্ত্তা পাই স্বৰ্গদেৱে কৰিলে বিচাৰ,
“নাছিল কুভাব মোৰ ৰুচিনথল’ই;
তথাপিও শক্তভাবে ল’ই দল-বল,
ৰজাৰূপে কৰি অন্য জনক বৰণ,
