পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৩০

১২২

অসম-সন্ধ্যা

উদ্ধাৰিম মাতৃভূমি কৰি শত্ৰু ক্ষয়।
যদিহে নামানে যুক্তি স্বৰ্গদেৱতাই,
নিতান্ত নোখোজে যাব আমাৰ লগত
তেনেহলে অনিচ্ছাতো মাগিলোঁ বিদায়।”
 স্বৰ্গদেৱে পূৰ্ব্বৱতে দিলে সমিধান,—
“যিবা ইচ্ছা কৰা তাকে, নকৰোঁ বাৰণ।
এটি মাত্ৰ কথা মোৰ,—গলেও জীৱন,
নলৰোঁ এখোজো এই নগৰৰ পৰা।
 ৰজাৰ কথাত হু’ই ভগ্ন-মনোৰথ,
ৰুচিনাথে কৰি সেৱা স্বৰ্গদেৱতাক
অনিৰ্দ্দিষ্ট কালল’ই মাগিলে বিদায়।
ঘৰত আলচ কৰি সাতো ভায়ে মিলি ,
যিবা পাৰে ধন-ৰত্ন চপাই-কোঁচাই,
লগত এদল ল’ই বিশ্বাসী বিষয়া,
মেলি দিলে লুইতত ভটিয়নী নাও,
জিঘাংসু শত্ৰুৰ পথ কৰি পৰিষ্কাৰ।
ইফালে বদনে বাৰ্ত্তা শুনিলে যেতিয়া
নাই বুলি পূৰ্ণানন্দ ইহ জগতত,
পালে এটি অন্তৰত দাৰুণ আঘাত,
নুপূৰিল সাঁচি থোৱা মনৰ কামনা।
ক’লে নিজে,—“পূৰ্ণানন্দ! ফাঁকি দিলি মোক:
ভাবিছিলোঁ দিম তোক যমৰ যাতনা,—
বধিলি যিমান জন যিমান শাস্তিৰে,
দিম তোক সকলোটি এটি এটিক’ই।