পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১২৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২০
অসম-সন্ধ্যা।

পিতৃ-কৰ্ত্তব্যৰ। কিন্তু এই দুৰ্য্য়োগত
শোকে-দুখে ম্ৰিয়মাণ প্ৰধান মন্ত্ৰীয়ে
নেদেখিলে কোনো ফালে উদ্ধাৰৰ পথ;
ক'লে,—স্বৰ্গদেৱ, অসম্ভব বৰ্ত্তমানে
কৰা প্ৰতিৰোধ বিপক্ষৰ আক্ৰমণ।
পিতৃৰ শোকত মোৰ মস্তিষ্ক দুৰ্ব্বল;
বুজি ল’ই ৰাজকাৰ্য্য়, ধন-জন-বল,
কৰোঁতে কাৰ্য্যৰ দিহা লাগিব সময়।
শত্ৰু তো নাথাকে ৰ’ই আমাৰ কাৰণে।
পৰাজয় অনিবাৰ্য্য় নেৰিলে নগৰ।
সিহেতু প্ৰস্তাব মোৰ—ল’ই দল-বল,
যিবা আছে ধন-ৰত্ন ৰাজ ভঁৰালত,
যাওঁ আমি ভটিয়াই গুৱাহাটীল’ই
তাতেই পিতৃৰ শ্ৰাদ্ধ কৰি সমাপন,
কৰি লগ নামনিৰ বৰুৱা-ফুকন,
যুদ্ধৰ বিপুল ভাবে কৰি আয়োজন,
আহিম উজাই ল’ই সুনিশ্চিত জয়।
মোৰ মতে নাই আৰু ইয়াৰ বাহিৰে
আত্মৰক্ষা কৰিবৰ দ্বিতীয় উপায়।
সাজু হোক স্বৰ্গদেৱ; সময় তাকৰ,
ভাবি-চিতি কটাবৰ নাই অবসৰ।”
 স্বৰ্গদেৱে চিন্তা কৰি ক’লে গহীনাই,—
“মই কওঁ ডাঙৰীয়া! নহব উচিত
শত্ৰু দেখি ৰাজ্য এৰি কৰা পলায়ন,