সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১২৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৭
এয়োদশ সৰ্গ

ঘনে ঘনে বাৰ্ত্তা ল’ই, কৰি ছটফট,
কৰচি কৰচি দাঁত কণ্টক শয্যাত
পৰি ৰ'ল পূৰ্ণানন্দ সৰ্প বিষহীন।
 এদিন দুদিনক’ই আৰু সাত দিন
পাৰ হ’ল; উপশম নহ'ল ৰোগৰ।
বাঢ়িল বিকাৰ দিনে, হল শঙ্কান্বিত
আত্মীয়-স্বজন, ৰজা, বিষয়াসকল।
নাই ক্ষুধা, নাই তৃষ্ণা, নাই নিদ্ৰালেশ,
প্ৰলাপতো ৰাজনীতি, যুদ্ধৰ ব্যৱস্থা,
দেশদ্ৰোহী বদনৰ বিচাৰৰ কথা।
বিচাৰে সুস্থিৰ হ'লে ৰণৰ সংবাদ,
কৰ্ত্তব্যৰ নিৰ্দ্ধাৰণ কৰে বিষয়াৰ;
কঠোৰ আদেশ দিয়ে প্ৰতি জনে জনে
ৰ’বল’ই দিন-ৰাতি নিজ নিয়োগত
তৎপৰ, পাহৰি দুখ, ভাগৰ বিশ্ৰাম।
বিকাৰত একোবাৰ উঠে জঁপিয়াই
ভীষণ চীৎকাৰ কৰি, তুলি তৰোৱাল;⸺
“নৰাধম! এইবাৰ কল’ই সাৰিবি!
আজি তোৰ প্ৰায়শ্চিত্ত দেশদ্ৰোহিতাৰ।”
অৱস্থা বিষম দেখি বেজবৰুৱাই।
এৰা নাই দিন ৰাতি সন্নিধি শয্যাৰ।
 সিদিনা কটকী আহি জনালে সংবাদ,⸺
“হাৰিল আমাৰ সেনা, পৰিল ৰণত;
বন্দী হ’ল সেনাপতি শত্ৰুৰ হাতত।