পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১১৬

১০৮

অসম-সন্ধ্যা

তথাপি নোৱাৰোঁ মই ৰাজনীতি মতে
কোনো পক্ষ স্বেচ্ছাক্ৰমে কৰিব গ্ৰহণ,
যাবৎ নোলায় স্পষ্ট বিৰোধৰ হেতু।
তথাপি কুটুম্ব বুলি নিৰপেক্ষভাবে
দিব পাৰোঁ এটি দল সৈন্য-সেনানীৰ,
পাৰে যদি ল’ব ভাৰ পৰিচালনাৰ;
পাৰে যদি নিজে আৰু কৰিব বহন
অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ, খাদ্য-দ্ৰব্য, যান-বাহনৰ
সকলো দায়িত্বসহ সামৰিক ব্যয়।”
 বদনে উত্তৰ দিলে,-“উত্তম প্ৰস্তাব,
মোৰো তো প্ৰাৰ্থনা সেয়ে। মোৰ নেতৃত্বত
চলিব লাগিব সেনা বিনা প্ৰতিবাদে,
সকলো দায়িত্ব মই কৰিম গ্ৰহণ;
কৰিম বহন ব্যয় লাগিব যিমান।
কাৰ্য্যান্তত পুৰস্কৃত কৰি সেনাদল,
পঠিয়াম পায় যাতে নিৰ্ব্বিঘ্নে স্বদেশ।
নালাগে অধিক সেনা, মাত্ৰ দুহেজাৰ
দিয়ে যদি সৈন্য বাছি বাছকবনীয়,
দিয়ে পানি সেনাপতি দুই তিনি জন,
সেয়েই যথেষ্ট হ’ব, পাৰিম তাৰেই
কৰি মোৰ কাৰ্য্যোদ্ধাৰ স্থাপিব ৰজাক।”
 “ভাল তেন্তে, সেয়ে হ’ব,”—বুলিলে ৰজাই,
পাব সৈন্য দুহেজাৰ যুদ্ধত নিপুণ,
অধীনত সুনিপুণ তিনি ফুকনৰ;