সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১১০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০২
অসম-সন্ধ্যা

নানিলা লগত কিয়? যোৱা আনাগই;
কৰীম প্ৰতীক্ষা মই, আহিবা বেগাই।
 ৰঙিলীয়ে তেতিয়াই দিলে অনুচৰ;
প্ৰাণত সান্ত্বনা ল’ই ওলাল বদন।
ৰূপহীক পঠিয়াই অভ্যন্তৰল’ই,
লিগিৰীক দিলে ভাৰ সেৱা-শুশ্ৰুষাৰ
নিজে ৰ'ল মগ্ন হ'ই গভীৰ চিন্তাত।

দ্বাদশ সৰ্গ।

 ৰাজ নগৰত হ’ই সন্মানী অতিথি,
সপুত্ৰে বদনে কৰি সমাপ্ত ভোজন,
নীৰৱে আশ্ৰয় ল’লে শীতল শয্যাত।
কতদিন কৰিছিল ৰচনা শয্যাৰ
তপস্বীৰ প্ৰায় বন্য পাদপ-মূলত,
আকাশী চালেৰে ঢকা বিশ্ব-মন্দিৰত।
উম্মুক্ত প্ৰান্তৰ এৰি আজি গৃহবাসী
সুসজ্জিত ভবনৰ কোমল শয্যাত;
তথাপি চকুত নাই তন্দ্ৰাৰ আবেশ।
অনিশ্চিত সাফল্যৰ ছায়াময় পট