পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১০৭

৯৯

একাদশ সৰ্গ

---

স্বদেশৰ প্ৰতি মোৰ কৰ্ত্তব্য পাহৰি
লিপ্ত ৰ’ম বিদেশত সুখ-সম্ভোগত!
ব্যৰ্থতাৰ জুয়ে পুৰি তিল তিল কৰি
প্ৰতি নিমিষতে দিব নৰক-যন্ত্ৰণা।
গ্ৰহণীয় দুটি মাত্ৰ আছে মোৰ পথ :–
হয় মোক দিবা তুমি সৈন্যৰ সহায়,
ৰাখিম জনমভূমি পতনৰ পৰা;
নহলে ইয়াতে কৰি আপোন হাতেৰে
জীৰ্ণ-শীৰ্ণ জ্বালাময় অন্ত জীৱনৰ,
বিচাৰিম সিপুৰীত শান্তিৰ বিশ্ৰাম।
নুবুজিলা ইমানতো জোখ যন্ত্ৰণাৰ!
নুবুজিলা অন্তৰত ধুমুহা কিহৰ!
চোৱাঁচোন কোন সৌৱা দুৱাৰ-মুখত।”
কথাত বিস্ময় মানি চালে ৰঙিলীয়ে,
দেখিলে থিয় দি আছে যুৱক ৰূপহ;
নিচিনিলে, নুবুজিলে কথা বদনৰ।
বদনে পুনৰ ক'লে,-“চোৱাঁ ভালক’ই
নহয় পুৰুষ তেওঁ,-ৰূপহী গাভৰু।”
“কিয় তেন্তে এনে বেশ?”—কলে ৰঙিলীয়ে।
বদনে বুলিলে,-“লোৱাঁ তাৰে পৰা বুজি,
অত পৰে পৰা নাই বুজাব যি কথা।”
ৰঙিলীয়ে ৰূপহীক মাতি কাষল’ই।
ক'লে,-“ভনী! কিয় তোৰ আজি এনে বেশ?”
শুনি ক'লে ৰূপহীয়ে,-“সকলো শুনিছা,