পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৯৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯১৭
মহাভাৰত—মূষল পৰ্ব্ব।

গৃহত ৰহিল বাল্য বৃদ্ধ নাৰী যত।
কৃষ্ণ বলভদ্ৰ দুই লড়িলা লগত॥
নৌকাত চড়িয়া পাছে ভৈলন্ত নিশেষ।
দূত পাঞ্চি আনিলন্ত ব্ৰাহ্মণ বিশেষ॥
স্নান দান কৰিলন্ত বিধিৰে বিধানে।
মন পূৰি ব্ৰাহ্মণক দিলা নানা দানে॥
হয় হস্তী ৰথ ছত্ৰ অলঙ্কাৰে মণ্ডি।
ধেনু ভূমি দিলন্ত দুৰ্গতি যাউক খণ্ডি॥
দান অবসান হৈয়া যাদব সমস্ত।
বসিলা সমাজ পাতি সবেয়ো তীৰত॥
সুন্দৰ শৰীৰ দেখি বাহু বক্ষস্থল।
সবাৰো প্ৰকাশে মুখ চন্দ্ৰৰ মণ্ডল॥
কালে চাপিলেক পাছে লুপ্ত ভৈলা জ্ঞান।
মধুময় সুৰক কৰিলা সবে পান॥
আয়ু জ্ঞান হৰিলন্ত কৃষ্ণে সেহি কালে।
বিজ্ঞান বিশ্ৰুতি সবে ভৈলন্ত বিহ্বল॥
ঢলে পৰো কৰে যেই যাকে তাকে বোলে।
অন্যে অন্যে বোলাবুলি উঠিলে কোঢ়াল॥
কৃষ্ণে আৰোপি মাজে সবাৰে গাৱত।
সবাকে সবেয়ো বোলে কৰিবোহোঁ হত॥
কতো বোলে তোক আজি নিবো যমঘৰ।
কতো বোলে তোৰ আজি ছেদিবোহো শিৰ॥
কতো জনে চক্ষু পকাই বোলে থাক থাক।
কতো কতো জনে বেলে কোনে ৰাখে তোক॥
এহি বুলি বীৰ কাচে কাচিলা তেখনে।
ৰথত চৰিয়া সাজিলন্ত ধনুৰ্গুণ॥
কামদেৱ সমে যুদ্ধ লাগিলা দেৱৰ।
সুমিত্ৰা সুৰথে দুই কৰন্ত সমৰ॥
অক্ৰুৰ সহিতে কৃষ্ণে কৰন্ত সমৰ।
লাগিলন্ত সাত্যকি অনিৰুদ্ধৰ সমৰ॥