পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৬৯

৮৮৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

চক্ৰৰ তাপত মহাত্ৰাস আতি হুয়া।
ঈশ্বৰৰ আগে ঋষি পড়িলন্ত গৈয়া॥
দণ্ডৱতে চৰণত দিয়া নিয়া শিৰ।
মহাভয়ে কাম্পৈ তান সকলে শীৰ॥
অচ্যুত অনন্ত প্ৰভু পশিলোঁ শৰণে।
কৰিয়োক ৰক্ষা মোক দুৰন্ত মৰণে॥
জগতক স্ৰজা পালা তুমি নাৰায়ণ।
তোমাৰ চৰণে হেৰা পশিলোঁ শৰণ॥
তযু ভকতৰ দ্ৰোহ আচৰিলোঁ বাপ।
মহিমাক নজানিয়া দিলো মই তাপ॥
মোত পৰে মহাদুষ্ট নাহি প্ৰভু আৰ।
যিখানি কৰিলো তাৰ ভৈল প্ৰতিকাৰ॥
পতিত পাবন প্ৰভু কৰিয়ো উদ্ধাৰ।
মহা পাতকীয়ো তৰৈ নাম লৈলে যাৰ॥
বুলিবাহা তুমি ভকতৰ দ্ৰোহী আতি।
তোমাৰ পাপৰ মই নেদেখো নিষ্কৃতি॥
তাহাৰ উত্তৰ আবে শুনা জগবন্ধু।
তোমাৰ সমান নাই নাই কৃপাসিন্ধু॥
তযু নামে তাৰৈ মহা মহা পাতকীক।
তুমি মোক তাৰিবাহা কৈবোঁ মই কিক॥
কাল ভয় আসি যিতো শৰণ সময়ে।
সিতো কালে তাক চক্ষু মেলিয়ো নচাৱে॥
হেনয় অভয় পদে পশিলোঁ শৰণে।
ৰাখা ৰাখা প্ৰভু মোক অভয় চৰণে॥
তযু চক্ৰে তাপ প্ৰভু দিলন্ত আমাক।
নেদন্তোক আবে তাপ দিয়া তাঙ্ক হাক॥
এহি মতে ঋষি যেবে জপিল বিস্তৰ।
সংক্ষেপ পদত কিবা কৈৰোঁ বহুতৰ॥
তাহান বচন শুনি প্ৰভু ভগৱন্ত।
ঋষিক সম্বুধি কৃষ্ণে বাক্য বুলিলন্ত॥